Wiske schreef:raskolnikow schreef:In Nederland heeft D66 een voorstel uitgewerkt om begeleide zelfdoding mogelijk te maken voor 75+'ers die hun leven als voltooid beschouwen. Zoiets zou ook in Vlaanderen mogelijk moeten zijn, zij het dan zonder die arbitraire leeftijdsgrens natuurlijk. Een en ander komt ook de stiptheid van het treinverkeer ten goede.
Begeleide zelfdoding? Is dat dan gewoon euthanasie of gaat het anders in zijn werk?
Ik ben niet helemaal up to date met de onderwerpen, maar het verschil is dat begeleide zelfdoding zich onderscheidt van euthanasie in de reden waarom ze aangewend wordt. Normaal gezien is euthanasie (let. goed sterven) een levensbeëindigende handeling voor patiënten die uitzichtloos fysiek (en of psychisch) lijden en in een onomkeerbare situatie zijn (vb terminale kanker, terminaal orgaanfalen, ...). Begeleide zelfdoding zou eerder zijn voor mensen die an sich niet uitzichtloos leiden op fysiek vlak of zo, maar niets meer hebben om voor te leven als bij wijze van spreken opstaan, gewassen worden, verschoond worden aangekleed worden, eten, verschoond worden, eten, verschoond worden en in bed geholpen worden (met daartussen nog enkele kleine acitiviteiten), of mensen die al zoveel hebben moeten afgeven dat ze het gewoon moe zijn. Soms zijn mensen het op hoge leeftijd gewoon moe.
Florre schreef:raskolnikow schreef:Florre schreef:Ah oké even niet gezien
nu ik vind het idee op zich gewoon absurd eerlijk gezegd
Waarom zou dat absurd zijn?
omdat het lot moet beslissen of je heengaat of niet
(behalve als je ongeneeslijk ziek bent maar daarvoor is er een euthanasiewet)
het lijkt me zinvoller dat we eerst onze energie steken
om te praten met mensen en hen effectief te helpen
dan hen het middel gewoon aan te reiken
Je intentie is mooi, en staat ook ongeveer bij mijn visie van toen ik als jonge naïeve student sociaal werk door het leven huppelde (nu schuifel ik als minder jonge, cynisch-sarcastisch-naïeve zorgkundige/student verpleegkunde dor het leven, dat even terzijde). Het kan, het is een optie, maar mensen willen soms niet meer. Als je je ouders hebt moeten afgeven, je partner hebt moeten afgeven, misschien al een of twee van je kinderen. Je zoveel andere zaken moet afgeven (vb: gedeeltelijk incontinent, verschillende ouderdomskwalen en -ongemakken, nauwelijks nog eetlust, in een rolstoel gezeten, ...) voor heel wat ouderen, is de maat vol, de kruik is aan het barsten, de kous is af, de pijp is opgerookt en mag terug naar Maarten.
Florre schreef:
Ik kan de vraag ook terugkaatsen
waarom zou de mens er zelf mogen over beslissen?
Waarom ik vind dat het lot, de natuur daarover moet beslissen omdat we anders tegen de gang van de natuur ingaan
en we zo niet meer in harmonie leven met onze planeet.
Daarnaast omdat indien je het niet door het lot zou laten beslissen er volgens mij soms roekeloze en onnodige beslissingen worden genomen.
Waarom? Omdat het ook zo verdomd oneerlijk is, herinner je mijn tekstje in het topic over pesten? Y. zijn maat was vol, hij kon niet meer, hij wou niet meer. Had hij nog een kans? Misschien, geen idee, niets of niemand zal de vraag ooit kunnen beantwoorden (zelfs de tijd weet het niet). Maar, wat is het oneerlijke? Wel hij wou niet meer verder, maar omdat hij jong was en de "middelen" had heeft hij er zelf een einde kunnen aan maken, was hij niet afhankelijk van anderen. In tegenstelling tot bijvoorbeeld A., een van mijn bewoonsters, een super lief dametje dat me deze week met tranen in haar ogen vertelde dat ze er eigenlijk genoeg van heeft. Ze wil het liefst van al dat ik iets geef "om te slapen, en niet meer wakker hoeven te worden". Ik denk niet dat zij een roekeloze beslissing zou nemen, omdat ze weet waarom.
Kijk dood en leven zijn twee grote mysteries waar we eigenlijk in de fond weinig van weten. We worden daarin vaak een geweten aangepraat, door religie of anderen. Maar het maakt ons net tot mens omdat we er op zo een manier kunnen over denken, en voor onszelf ook kunnen bepalen wat we als kwaliteit van het leven zien, zaken waarvoor we willen leven (of sterven). Ik moet dringend zelf wat meer opzoekwerk verrichten, maar ik heb ooit voor mijn stage palliatieve zorg volgende quote gevonden van Harry Kuitert, een Nederlandse theoloog "Het leven is een geschenk van God.Wanneer het dat niet meer is, mag je het teruggeven". Jonge theologen uit Nederland (toch diegenen die door Trouw.nl werden geïnterviewd zijn het daar niet mee eens, dat mag. Maar elk mens maakt keuzes in zijn of haar leven en draagt daar normaal ook de gevolgen van. (of je moet echt een goed slecht mens zijn zodat anderen de gevolgen dragen). Dat is wat ons tot mens maakt. Ik sta nu (stages niet inbegrepen) ongeveer een jaar en vier maanden in de (ouderen)zorg, is dat lang? Ja en neen. Ik heb inmiddels heel wat dingen gezien (lang niet alles). Ik heb ongeveer 80 bewoners op de vleugel waar ik werk (2 afdelingen). Op dat jaar en vier maanden heb ik er intussen ongeveer 35 moeten afgeven. Van een springlevende 100-jarige die in zijn kwieke wandelen een keer verkeerd viel, heup brak geopereerd werd en enkele weken later aan een longontsteking stierf tot mensen die een vrij "vegetatief" bestaan leidden (incontinent, vergevorderde dementie, gemixt eten krijgen of misschien via een enterogastrische sonde). Ik heb geleerd dat iedereen op een andere manier ouder wordt, sommigen die krijg je niet "kapot", ik heb een 100-jarige gehad die tweemaal daags bij de kine zat om te fietsen en te wandelen, haar tateraar stond niet stil en ze was er (voor ons soms ten spijt
) nog verdomd goed bij, ze had het karakter en de lust om 200 te worden, ik heb er sommigen die echt zeggen "ze mogen mij komen halen" of "hebt ge niets dat 't gedaan is". Ik ben spijtig genoeg niet bij machte om dat toe te kennen. Niet dat ik direct na de vraag kom aanzetten met een pilletje of spuitje. Wil ik dan mensen doden neen (jawel, maar dat zijn dan enkel mensen die te dom zijn om een gefundeerde mening te kunnen formuleren en daarom op facebook hun 'verontwaardiging' uiten in scheldtriades en holle frasen en mensen die kennis ter zake hebben afdoen als poging-tot-intellectueel-doende-kikker. Maar dat is naast de kwestie)
opgepast, mild sarcasme ik wil feitelijk niemand doden. Voordat mensen verkeerde ideeën krijgen. Neen ik wil een goede zorg kunnen aanbieden, en dat stopt niet als het de zorgvrager fris gewassen is, het hemd geknoopt is, de rok recht zit en het foullarke mooi geknoopt is. Neen dat heeft voor mij ook te maken met de kwaliteit van het leven die de zorgvrager zelf ervaart. En als iemand zegt het is voor mij genoeg geweest, ik weet het zeker, ik heb genoeg gehad, gezien en kwijgteraakt, zo wil ik niet meer verder, dan ben ik de laatste om die persoon dat te misgunnen. Ja dan zie ik het persoonlijk als een voorrecht om de mensen in die laatste fase te kunnen verzorgen, er de laatste restjes kwaliteit uit te halen, dat tikkeltje extra kunnen geven, om hen dan zachtjes te laten vertrekken (dat is de taak van de arts en verpleegkundige dat wel). En ik ga als snotneus van 30 jaar niet tegen een door de wol gewassen dame van 95 vertellen dat het leven nog zoveel te bieden heeft, dat alles wel goed komt. Ik luister, ik rapporteer in een multidisciplinair team. Wat jij of ik vind is op dat moment bijkomstig, het is het leven van die persoon dat telt.
Het zou volgens mij mogelijk moeten zijn om langs de ene kant de optie te hebben, maar langs de andere kant ook de middelen om mensen eventueel terug 'zin' in het leven te laten hebben. 
