Zelfgeschreven gedichten

[*einDstein*]

Mijn hart bonst
omdat het bonzen
moet.
Het wil wel even
stilstaan om
te weten hoe
jij je nu voelt.

Je hand is koud,
je lichaam
bleek.

Ik schaam me
omdat ik bang
ben.

Bang van iemand
waar ik van
hou.

Toch blijft een
vraag dwalen.

De vraag je
ooit nog terug
te zien in
de levende persoon
die je was

[spaceface]

511

Een veer of twee missend
Bewolkt de duif
Veel verder dan de hemel
De nacht

Zachtjes

Stukjes van zichzelf snaaiend
Plakt hen
Een voor een op een
Groot bont kleed

Na te lezen en herlezen, opende het gedicht zich en liet het een rijkdom aan beeldspraak zien. Erg geslaagd met zeer veel taalgevoel, mooi zo.

Moh! Een compliment! De mooiste dag van m'n leven

OT: een haiku! Jihaa!

Regen glijdt over
Stemmen, parabels kussend
Naakt de kloof weer in

[Margaux]

Ik heb woorden geschrapt

vanaf nu
worden mijn woorden gezaaid
in een zeemzoete grond

het laatste paasei heb ik gevonden
de dagen krimpen niet meer
zij omvat me als een lichaamsschoen

verstrengeld in dat ballet
kleur ik haar buik met tederheid in

en zij betaalt met realiteit

mijn verlangen windt de klokwijzers niet op



-




de stilte,
mijn plakkerige metgezel
verteert ons fundament

onze pas versmalt
maar ontwijkt het punt

zij aan zij
zij aan mij

haar moed om te gijzelen
kweekt bewondering

mijn som wordt toegevoegd

een ideaal
plus alles wat ik bevat


-



Ik hou van je
zoals van een deken in de zomer

ze spreekt met een toon
die alle mogelijkheden uitsluit
behalve de hare

het enige wat ik met haar
heb kunnen doen
is
haar opmerken
ruiken
en raden naar
hoe zij is samengesteld

een reis waar ik enkel
vuile voeten aan overhou

elke keer
ik mijn liefde deel
vermenigvuldigt mijn verdriet zich

[Echo]

Sprong in het donker.

Ik ben de stilte vergeten.
Het hemelse Niets van de nacht,
zoals jij die me alles vertelt
in het zachte licht van de kaars.

De nacht verdwijnt in jou
zoals deze woorden
in de post-its op mijn raam,
en wij
in de sterren boven mijn bed.

[Marre]

[Springbal]

Lieve maan

Ik voel weemoed en verdried
ergens tussen maag en hart
om het verlies van een vriend.

Daarom vraag ik je,
lieve maan.
Speel vanavond voor mij de blues.
Trek je mooiste tranengewaad aan
en speel op je viool
van treurwilgenhout.

[Apollo]

Bij het schudden van je hand,
werd ik door passie overmand.
Je leek me lief, vlot en spontaan,
en even wist ik niet wat gedaan.
Sindsdien zag ik overal het teken,
dat ik al die tijd had ontweken.
En al wist ik het al jarenlang,
mijn binnenste was ontzettend bang.

Vanop een afstand, kijk ik je aan.
En ik geniet ervan, om je gade te slaan.
Maar geen mens die weet,
hoe ik vanbinnen zweet.
Er is niemand die me vraagt,
welke last mijn hartje draagt.
Dus, ik houd mijn lippen op elkaar,
en bescherm mijn gevoelige snaar.

Als je tegen me praat, en me zachtjes aanraakt,
voel ik hoe de grond onder mijn voeten vergaat.
Je bent spontaan, lief en zacht,
en heerlijk warm als je lacht.
De nuchtere en heldere blik in je ogen,
is realistish en absoluut niet gelogen.
Hij wil me alleen maar iets vertellen,
dat al lang in mijn botten zit te knellen.

Je doet mijn lichaam volledig op hol slaan,
en ik weet niet hoe ermee om te gaan.
Je haalt mijn hormonen compleet overhoop,
maar ik loop er niet graag mee te koop.
Want wat als de anderen te weten komen,
dat ik mijn gevoelens niet in kan tomen…
Krijg ik dan ook een stempel op mij gedrukt?
Of eerder een applaus met 'het is je gelukt!!!'


Door mij

[Echo]

Ik denk dat ik deze best oké vind...



Mijn liefste,
in deze stilte wacht ik op jou.
Geen bewegingen, geen tekens meer
omdat ik mezelf heb beloofd Subtiliteit te zijn.

En jij,
die evenmin weet waar je bent.
Op reis met jezelf,
zwevend tussen het niets van de beslissing.

Jij speelt met finesses.
Altijd weer,
verdwaald tussen namen
in de echo’s van het beminnen.

Ik wil het spel niet leren.
Zoek jezelf niet langer bij mij.
Maar laat mij tot je
komen
en je nemen
zoals je bent.
En zoals ik ben.

[Lottah]

Echo, mooi gedicht, maar toch vind ik dat je er nog prachtigere hebt. Dacht van sommige echt dat ze niet van 'n hedendaagse hand konden zijn.

Anyhow, je suis een beetje mottig enzo, dus dan schrijf je maar wat. Met de nadruk op wat.

als ik je te beminnen leg
op een blad met suikeren vezels
en als ik met mijn ogen lijnen trek
om je vormen
en je verhalen
dan proef ik jou niet meer
maar het vormeloze papier
waarop je je warmte achterlaat

want dat is de essentie van wie je bent
een gevoel en
heel misschien
als je het me toelaat in je op te gaan
een verlangen

druk je neer op mijn papieren sensaties
stempel jouw keuzes in mijn hoofd
maar vergeet niet
dat ik hier de beslissingen maak
van vergeten
of houden van

[Lottah]

je vlucht
weg in de nacht
voorbij de wind en de wagens
die je langs hun lijnen
met één simpele glans
schuchter toekijken
en hadden zij een eigenaar gedragen
dan wierpen ook zij je een vraag toe
van waarom zo snel

ik sta tussen stukken zwart in
omhul mezelf met een oud portier
en kijk
hoe de verbeten trek om je mond
zich niet laat wegwaaien
en je ogen staren al even wankel
als het kader van je fiets

je bent zo'n oude prent
die ik terugvind op zolder
van jaren met naïviteit en ijsjes
naar een nieuwe wereld
ik weet zeker dat ook jij
dat in je droeg
maar de seconden hebben het verbeten
jou uitgehouwd tot een mooi karkas
met enkel nog wat motten
die de laatste spinsels in je hoofd
opvreten en verteren

ik weef ooit wel een portret van je
hang het in mijn kast
en wacht tot jij het passen wil

[Valova]

Een vrolijk niemendalletje, dat misschien een vervolg krijgt:

~Het geluk van Lucy Saffraan~

"Een lekker weertje om naar buiten te gaan"
Zo dacht onze buurvrouw Lucy Saffraan
"De vogels, die fluiten, en de bloemen die bloeien
Hoor, in het veld, staan de koeien te loeien!"

Haar dochter had ze in geen tijden meer gezien
Verkeerd getrouwd, met een domme trien
"De perfecte dag om haar een scheiding aan te praten"
Lachte Lucy, zelf dochter van twee advocaten

Dus trok ze naar het appartement van haar kroost
Steffi woonde tenminste rijk, een schale troost
Voor de jaren met haar dochter verloren aan haar
Dat mens van hierachter, die gierige broddelaar

De eiken deur ging al snel open en Lucy die zag
Een gezicht dat ze niet kende, als een hamerslag
Trof dit gelaat haar tot diep in haar hart
Wat een ellende, wat een smart!


Wat zagen de ogen van Lucy Saffraan?
"Kunnen de lezertjes deze gruwel wel aan?"
Vroeg de verteller zich angstig af -

"Moet ik op dit punt verdergaan
Of is het nu toch echt gedaan
Dit korte verhaaltje over Lucy Saffraan?"

[Lieske Lieske]

Verwacht dat de slagen van de zweep bekend waren "uit ervaring"
Toch, keer telkens weer op mijn knieen.
Ben verstrikt en verdwaald

Je lichaamstaal,alles vertaalt in je ogen
Waarom, na al die tijd, één simpele vraag
Het zou niet mogen!

Dit moment verliest het denken het van voelen
Mijn ogen troebel, de dag gebroken.
Ik tracht ieders verplichting te ontlopen

Zwijgen is goedkoper
betaal de prijs,ik ben het verleerd
De twijfel heeft zich eindelijk bekeerd.

Doch, ik ontvouw mijn armen
Zie in jou een onbekend geloof
Wat ze komen zeggen, het zal me niet omarmen
Een leer over eerlijkheid is wat ik beloof!

[L-girl]

Zag ik jou eerst
Of jij mij
Of tegelijk
Samen
Voor altijd
Na die eerste blik
Spannend
En ik ben
Verlegen
Maar toch
Niet helemaal
Na die eerste blik
Twijfelachtig
Wat te doen
Na die eerste blik
Nooit meer weg
Dat gevoel
Na die eerste blik.

[xine]

@L-girl: Mooi gedicht met een paar prachtige zinnen! Er zit echt veel gevoel in!

@Lieske: Mooi gedicht! Je zinnen zijn mooi en je hebt een hele goede zinsconstructie, maar soms heb ik het gevoel dat ze geforceerd zijn om ze te laten rijmen. Een gedicht dat rijmt kan mooi zijn, maar het moet ook vloeien, zonder zich in bochten te wringen.


----
Dying
‘cause of a love,
kept in the shadows.

Feeling lost,
bleeding
‘cause of a pain,
unseen by the outside.

Knowing
nothing more
than words,
which aren’t enough to describe.

Trying
not to loose
from nothing in particular
and from me.

Seeing
Everything
the light can’t touch,
and others can not see,
wishing I was blind.


Een gedicht dat ik een paar maanden geleden geschreven heb,toen ik ontdekte dat ik geen hetero was. In die tijd was ik verschrikkelijk verward en dit was het resultaat. Ik zou graag weten wat jullie ervan vinden.

[W817]

ze spreekt met een toon
die alle mogelijkheden uitsluit
behalve de hare

Wat prachtig.

Er zijn hier mooie dingen te lezen, bedankt daarvoor.
Aan alle dichters.

[Thomas.]

Een beetje poëzie:

'Rijmen en dichten is op zich geen wonder
het maakt een gedicht ook niet zo bijzonder
maar wanneer je dicht en rijmt uit je hart
dan heeft je gedicht pas echt iets apart.'

*

'Net zoals de zee en de maan
invloed hebben op elkaar
zo heeft ze invloed op hem
en zo houdt hij van haar.'


...En nog een stukje proza:

Liefde is als de duiven in het park, in de winter zijn ze er niet maar je mist ze niet echt omdat je weet dat ze bij de eerste warme zonnestralen weer heel het park opfleuren met hun gekoer en hun eindeloze zoektocht naar het voedsel dat een argeloze voorbijganger heeft laten vallen in z'n haast naar een plek waar er plaats is voor noch de duiven, noch de liefde.
En dan treedt de dooi in...

[Springbal]

Schaamteloos broos


Ik wil geen medeleven
En hulpeloze “het komt wel goed klopjes”
Want alles is voorbij, niets is gebleven
Niet mijn tranen en twijfel,
Niet zijn liefde en mijn wrok.

Ik wil u terug zien
En voelen
LIEFDE!
Onbestaande
Onbeschaamde liefde
Dagen en nachten zonder schuld
Waarin wij ons overgeven aan eros
En laven aan aphrodites ambrozijn

Liefde zo puur
Zo broos
Zo gevoelig
En zo alleen


Mial en sosje: jullie steun heeft me echt goed gedaan, maar vanaf nu gaan we enkel vooruit. . Maar om het met de woorden van mijn docent te zeggen: Wij moeten het verleden gebruiken als een platform waarop we de ladder zetten om het het heden te overstijgen.

[Springbal]

Loxian Moon

Moon of Mercy
shine upon me
drifting on The Lake of Tears
and cure my heart

Answer my words
whom journey further than Shadow and Darness

Lead me the way
trough the maze of questions
lost in The Ocean of Memories
Dispel my Phantoms of Doubt.

Climb with me the Mountain of Hope
and illuminate the dark shape of Eternity

[TSEliot]

Een vrolijk niemendalletje, dat misschien een vervolg krijgt:

~Het geluk van Lucy Saffraan~

"Een lekker weertje om naar buiten te gaan"
Zo dacht onze buurvrouw Lucy Saffraan
"De vogels, die fluiten, en de bloemen die bloeien
Hoor, in het veld, staan de koeien te loeien!"

Haar dochter had ze in geen tijden meer gezien
Verkeerd getrouwd, met een domme trien
"De perfecte dag om haar een scheiding aan te praten"
Lachte Lucy, zelf dochter van twee advocaten

Dus trok ze naar het appartement van haar kroost
Steffi woonde tenminste rijk, een schale troost
Voor de jaren met haar dochter verloren aan haar
Dat mens van hierachter, die gierige broddelaar

De eiken deur ging al snel open en Lucy die zag
Een gezicht dat ze niet kende, als een hamerslag
Trof dit gelaat haar tot diep in haar hart
Wat een ellende, wat een smart!


Wat zagen de ogen van Lucy Saffraan?
"Kunnen de lezertjes deze gruwel wel aan?"
Vroeg de verteller zich angstig af -

"Moet ik op dit punt verdergaan
Of is het nu toch echt gedaan
Dit korte verhaaltje over Lucy Saffraan?"

Dit is inderdaad vrolijk en leuk. Maar ik weet niet of een vervolg echt nodig is.

[Valova]

Weet je wat? Ik denk van niet.

Dit kwam recht uit het hoofd, en toen klonk het leuk, maar nu ik het herlees is het toch een pak minder . Vrije rijm is niet echt mijn ding...