WJNH Forum

Hey,

Het lijkt precies een eeuwigheid dat ik nog eens iets poste op dit forum.
Ik heb hier vroeger veel steun gevonden in mijn persoonlijke zoektocht en heb in die zoektocht ook een leuke jongen leren kennen.
We zijn ongeveer 7 jaar samen geweest en 2,5 jaar samen gewoond.

Maar het leven is zoals het is, mensen groeien uit elkaar en dan blijft er soms iemand achter.
In dit geval ben ik degene die achterblijft...

Ondertussen ben ik 29 geworden, mijn dagen hier zijn geteld, straks kan ik me geen jongere meer noemen.
en dat is wat me aan het denken zet.

Ik ben best een sociaal persoon, als verkoper bezoek ik dagelijks bedrijven, maak ik contacten en zorg ik voor een goede communicatie.
Als persoon met enige verantwoordelijkheid in de vereniging waar ik actief ben kom ik in contact met zeer veel mensen die allen geïnteresseerd zijn in een engagement in onze vereniging.
ik ben actief in een sportclub en heb nog een resem vrienden om mee weg te gaan en mee af te spreken.

en toch zit ik hier zeer eenzaam en alleen...
klinkt cliché en meelijwekkend terwijl dit niet mijn bedoeling is.

Elke dag schroef ik mijn zelfzekerheid op.
Elke dag plan ik mijn agenda en oefen ik de gesprekken in die ik die dag zal voeren met (potentiële) klanten, Ik ben goed in wat ik doe en ik moet dit ook elke dag opnieuw bevestigen.
Elke dag ben ik degene die de jongeren uit mijn vereniging begeleid en advies verstrek om hun werking te verbeteren, de mensen rekenen op me dat ik er voor hun sta, dat ze op me kunnen vertrouwen, dat mijn advies en oordeel het juiste is.
Elke dag moet ik het masker aantrekken die van mij een succesvolle, zelfzekere, stevig in zijn schoenen staand persoon maakt.

ik hou dit niet vol...
elke dag de komedie,
elke dag terug mij sterker voordoen dan ik ben,
elke dag een plan maken om aan de wereld een persoon te alten zien... met een masker op.

Ik ben natuurlijk wie ik ben, ik zit vol initiatief, ben zeer ondernemend.
In alles wat ik doe denk ik 2 stappen vooruit, een doel, een plan, een target, een opdracht voltooid!
Maar ik weet niet hoe dit schaakbord werkt, ik weet niet welke zet ik moet doen,
het is beangstigend om in een situatie te zitten waar je geen controle over hebt, waar de wegen van 2 personen zich toevallig moeten kruisen, digitaal via apps en sites of in de supermarkt of feestje.

Het probleem zit hem vaak dat ik nooit echt actief geweest ben in "het holibi milieu", mijn vriendenkring is 90% hetero en ik heb geen flauw idee waar ik terug iemand kan leren kennen.
ik vrees dat ik in een vicieuze cirkel ben terecht gekomen waar al mijn tijd en energie gespendeerd wordt aan het in stand houden van een wereld vol maskers en rookgordijnen.
waardoor iedereen denkt dat alles prima gaat, maar eigenlijk gaat het niet goed.
eigenlijk wordt ik dagelijks verteerd door een angst om alleen te zijn.
dagelijks wordt alle energie en enthousiasme weggezogen in een leegte,

Iedereen die ik ontmoet is fictief want de persoon waarmee ze een gesprek voeren die is er niet, men praat alleen tegen ... een masker en een rookgordijn....

Dag veleck

Ik vind het sterk dat je je verhaal hier met het forum deelt. Dat moet niet makkelijk zijn geweest om eventjes het masker als het ware af te zetten.

Je komt net uit een relatie van 7 jaar, en als ik het goed heb, valt dit je zeer zwaar. Het lijkt alsof je de voeling met de wereld en jezelf door de breuk wat verloren bent. Wat ik me afvraag is of je voor de breuk ook al het gevoel had dat je een masker droeg? Als dit wel zo is, dan zit het probleem dieper geworteld dan ik vermoed. Als dit niet zo is, dan denk ik gewoon dat je de breuk nog niet helemaal hebt verwerkt, wat meer dan normaal is! Een relatiebreuk is zwaar en daar zit niemand op te wachten! Het is dan ook meer dan logisch dat je je nu wat minder voelt.

Natuurlijk wil je niet aan de buitenwereld tonen dat het wat minder gaat, dus vreet je jezelf op vanbinnen uit. Het is sterk dat je hier durft aangeven dat je het niet volhoudt.
Ik zou vooral proberen te leven met de gedachte dat alles gewoon wat minder gaat nu. Als het blijft aanslepen en je hebt het gevoel dat je er alleen niet uit geraakt kun je beslissen om misschien even met een psycholoog te gaan praten. Dat is absoluut geen schande.

Lijkt die stap wat te ver, dan kun je misschien eens proberen om in je resem vrienden een vertrouwenspersoon te nemen en misschien eens je masker proberen af te zetten. Uitleggen hoe het zit. Uitspreken hoe je je voelt.


Hopelijk heb je wat aan mijn raad!

Goeie moed!

Robs

Robbe schreef:Dag veleck

Ik vind het sterk dat je je verhaal hier met het forum deelt. Dat moet niet makkelijk zijn geweest om eventjes het masker als het ware af te zetten.

Je komt net uit een relatie van 7 jaar, en als ik het goed heb, valt dit je zeer zwaar. Het lijkt alsof je de voeling met de wereld en jezelf door de breuk wat verloren bent. Wat ik me afvraag is of je voor de breuk ook al het gevoel had dat je een masker droeg? Als dit wel zo is, dan zit het probleem dieper geworteld dan ik vermoed. Als dit niet zo is, dan denk ik gewoon dat je de breuk nog niet helemaal hebt verwerkt, wat meer dan normaal is! Een relatiebreuk is zwaar en daar zit niemand op te wachten! Het is dan ook meer dan logisch dat je je nu wat minder voelt.

Het voelt inderdaad erg zwaar aan, maar het is nu ruim een jaar geleden... voordien had ik dit niet dus voor mij is de oorzaak wel duidelijk...
het stoort me gewoon dat ik hier maar niet over geraak, vaak zeggen mensen me dat dit verdwijnt wanneer je iemand nieuw leert kennen.

ik heb reeds gepraat met enkele vrienden hierover, iedereen luistert wel en is vriendelijk maar het helpt me niet vooruit, ik merk dat ze het gesprek ervaren als "een off day", een dag waarop het nu eventjes wat lastiger is, maar wat ze niet begrijpen is dat dit elke dag zo is...
mijn vrienden begrijpen ook niet altijd dat het als homo veel lastiger is om iemand te leren kennen, omwille van de redenen die de meeste mensen hier wel kennen.

bedankt voor de reactie.

Dag veleck

Ik kan zeker begrijpen dat je het nu moeilijker hebt om je in het holebi-milieu (terug) te integreren. Dat had ik ook en dat voel ik zelfs nu nog steeds soms een beetje. Alsof ik er wat buiten sta.

Als je je elke dag slecht voelt, raad ik je toch aan om misschien professionelere hulp te gaan zoeken. Als je vrienden je geen verlichting bieden, dan kun je misschien best met iemand gaan spreken die de kronkels in je hoofd wat betekenis geeft.

veleck schreef: ik heb reeds gepraat met enkele vrienden hierover, iedereen luistert wel en is vriendelijk maar het helpt me niet vooruit, ik merk dat ze het gesprek ervaren als "een off day", een dag waarop het nu eventjes wat lastiger is, maar wat ze niet begrijpen is dat dit elke dag zo is...
mijn vrienden begrijpen ook niet altijd dat het als homo veel lastiger is om iemand te leren kennen, omwille van de redenen die de meeste mensen hier wel kennen.

bedankt voor de reactie.

Ik zal me aansluiten bij Robbe op een aantal vlakken, maar heb je je vrienden ook gezegd dat dit geen off day is en dat het iets dagelijks is? Ik haat het zelf ook soms, maar wees ook niet bang om rond je vrienden op zn minst dat masker te laten zakken of vallen en hen te tonen dat het minder gaat, zodat ze beseffen wat er aan de hand is en kunnen steunen.

Misschien dat iets nieuws proberen , iets dat je mss al langer wou doen of je zelfvertrouwen kan aanscherpen, nieuwe hobby of reis ofzo zou kunnen helpen, nieuwe mensen leren kennen (ook gewoon vriendschappelijk), geen idee, maar zoals Robbe zij,overweeg zeker ook es professionele hulp te zoeken of er toch naar te informeren en te zien of dat je kan helpen. Praat es met je huisarts, maak mss een afspraak met een psycholoog of psychiater,... wat je beschrijft lijkt naar depressie ofzo op te neigen.

Nuja, ik hoop dat dingen wat beter voor je gaan en je nog wat up-days ipv off days hebt ook.

Inderdaad. Je bent heel succesvol in je job, je hebt een grote vriendenkring, je bent sociaal heel actief,...je zult wel goede dagen hebben ook. Probeer zeker niet te vergeten dat je die ook nog hebt.

Je stelt, door je job, graag targets. Misschien moet je dat ook eens doen voor je leven nu? Nieuwe bakens uitzetten...waar wil je heen...iets nieuws proberen. Zodat die de leegte van achter je masker opgevuld geraakt. Die cirkel doorbreken door eens iets nieuws te doen of te ontdekken...Dat klinkt allemaal gemakkelijker dan het is natuurlijk maar eens uit je comfortzone treden kan echt verfrissend werken en zet vaak een ganse evolutie in gang.

Ik herken volledig je angst om nieuwe mensen/vrienden te leren kennen. We zijn leeftijdsgenoten en ik kan je zeggen dat ik soms ook met die angst zit. Ik denk ook dat het normaal is voor onze leeftijd. We zijn geen student meer, we horen volwassen te zijn, hebben drukke jobs die veel tijd vragen en velen rondom ons settelen zich. Dan kan je inderdaad wel eens het gevoel hebben dat je aan een grens of muur zit.

En toch moet je het hier ook niet pessimistisch zien. Er zijn altijd nieuwe kansen of mogelijkheden. Je leven is echt nog niet 'gedaan'. Maar je zult wel de moed en kracht moeten vinden om uit je comfortzone te treden, op eigen kracht of met hulp van anderen.