Ik ben 'n vrouw van 23 jaar. En ik denk dat ik op vrouwen val.
Waarschijnlijk wordt dit wel een redelijk lang verhaaltje

Want ik weet voorlopig niet echt wat ik ermee kan doen.
In maart maakte ik 'n eind aan de relatie met mijn vriend, na 2 jaar. Laat me zeggen dat 't verdriet voor hem groter was dan voor mezelf.
Ik had echt geen -diepere- gevoelens voor hem. Van mijn kant was het heel oppervlakkig, ook de aantrekkingskracht.
Ik voelde me niet comfortabel, er klopte iets niet. Hoewel 't echt 'n heel goed persoon is. Maar ik zag hem meer als een vriend.
Hij deed veel voor me, begreep me vrij goed, was lief, harde werker, veel verantwoordelijkheid, niet-roker, niet-drinker,...
Na 6 maanden begonnen mijn twijfels over de relatie met hem. We zijn er toen uit geraakt en gingen verder. Na 'n jaar, weer zoiets. En na 2 jaar besloot ik uiteindelijk om er een punt achter te zetten.
Mijn ouders begrepen toen niet waarom ik er een punt achter zette. Ik heb me er toen wat uitgepraat. De redenen die ik gaf waren wel effectief van toepassing, maar ik voelde bij mezelf dat zoiets niet zo 'doorslaggevend' kon zijn.
Ik voelde dat ik zelf precies nog niet goed begreep waarom 't tussen ons niet kon verder gaan. Ik had iets van als het met hem niet lukt, blijf ik gewoon beter alleen...
Ik liet 't rusten. Tot ik op 'n dag, een paar maand na de breuk, begon te huilen van opluchting. Omdat mijn frank plots viel.
Achteraf bekeken, heb ik ook nog nooit echt iets van aantrekking gevoeld bij 'n jongen. Ook in mijn laatste relatie niet - ik ben sowieso op zijn karakter gevallen.
Als ik heel jong was, werd ik bvb verliefd op een vrouwelijke leerkracht.
Maar ik vond 't gewoon zo vanzelfsprekend en normaal om 'n jongen te zoeken...
Dus kennissen, ervaringen met meisjes/vrouwen heb ik totaal niet. Misschien heb ik dit deel van mezelf genegeerd??
Maar ik voel me wel regelmatig aangetrokken tot vrouwen. Ik kan bvb ook bepaalde vrouwen écht mooi vinden.
Ik denk dat ik nog even zou kunnen doorgaan, maar ik stop er mee

Groetjes !