Ik ga hier mijn verhaal neerzetten, en ik verwacht dat het redelijk lang zal zijn, maar ja, veel succes met het lezen in ieder geval.
Het begon allemaal, toen ik 8 jaar was. Ik was jong, en ging op kamp, en jah, ge weet da eh, daar worden zowa 'koppeltjes' gevormd. Maar ik was eigenlijk niet echt geïnterreseerd in de jongens. Dat was ik eigenlijk nooit geweest, maar, op dat moment was het wel de eerste keer dat ik kriebels kreeg van een meisje. Ik wist niet echt wat me overkwam en stopte dit weg. Er was een jongetje, dat een jaar ouder was dan mij, en die vroeg of ik met hem een koppeltje wou vormen. Ik zei nee, omdat ik eigenlijk hem niet wou.
3 jaar later, toen ik 11 was, ging ik naar een andere school, omdat ons schooltje sloot. Ik heb daar een paar nieuwe vriendinnen gemaakt, maar op 1 van hen werd ik verliefd. Weer stopte ik het weg, omdat het "niet normaal" was. Ik wou niet verliefd zijn op een meisje. Want ik wou niet gepest worden. Uiteindelijk, een half jaar later, kwam uit dat zij Bi was, iets wat ik helemaal niet van haar verwacht had mais bon ... Ze werd er om gepest, waardoor ik het nog harder ging wegsteken.
Nog een half jaar later, was ik samen met een jongen. Hij was echt lief voor mij enzo, maar ik dumpte hem na een maand, omdat ik niet met hem wou samen zijn. Dat was toen enkel door de sociale druk, dat ik met hem samen was. Ik wilde niet gepest worden, en dat kon enkel door te laten zien dak op jongens viel. Wat achteraf nogal stom en belachelijk is, maar ik was nog jong. Verder nadenken dan dat, jah, da lukte gwn nie.
Op dat moment vreesde ik dat ik Lesbo was. Waarom vreesde ik daarvoor? Awel ja, de sociale druk, ik was niet 'normaal'. En dat wilde ik wél zijn. Ik wilde niet gepest worden.
Een jaar later, ik was 13, had ik terug een relatie met een jongen. Die jongen was 3 jaar ouder. Voor hem voelde ik wel iets, waardoor ik terug begon te denken dat ik bi was, ipv lesbisch. Hij was lief voor me en beschermde me. Hij kwam voor me op. Ik was gelukkig met hem en had een relatie van 2 maanden en 8 dagen. Toen dumpte hij me, omdat hij me te jong vond. De enige relatie met een jongen waarbij ik gelukkig was, is op dat moment gwn kapot gegaan.
Na die relatie, wou ik even rust. Ik wilde gwn wat tijd voor mezelf, om na te denken over WIE ik was. Na heel die tijd gedacht te hebben Bi te zijn, had ik teruggekeken naar mijn liefdesverleden. Ik was nooit zo verliefd geweest op een jongen, als op een meisje. Dus besloot ik dat ik Lesbisch was. Ik nam vrede met wie ik was, ik dacht namelijk: “jah, mezelf veranderen, dat gaat niet”, en heb ik me ge-out tegenover mijn beste vriendin. Zij zegt dat het voor haar niks uitmaakt of ik nu Hetero, Bi of Lesbisch ben. Ze zei dat ik voor haar altijd dezelfde persoon zou blijven, en dat ze altijd mijn beste vriendin zou blijven. Dat ze me hiervoor niet zou laten vallen, of me er anders om zou gaan bekijken. Ik bleef voor haar dezelfde persoon.
Daarna heb ik me ge-out tegenover mijn ouders. Zij reageerden helemaal anders. Ze schilderden dit alles af als een fase en wilden niet geloven dat ik echt lesbisch was. Ze zeiden wel dak altijd hun dochter zou blijven en dat ze altijd achter me stonden, maar ik mocht me niet uiten tegenover mijn broer, tegenover mijn klas, tegenover niemand.
Op 17 Juli 2010, begon mijn relatie met H. Zij was een heel lief, leuk, mooi en begripvol meisje, dat me voor de relatie ook heel goed geholpen had. Het enige minpuntje aan onze relatie was, dat we 65km uit elkaar woonden. Ik woonde in Lier, en zij woonde in Wachtebeke. We hadden een hele leuke tijd samen, maar hadden (en nu ook nog hebben) voornamelijk contact via msn. We zagen elkaar pas om de 2à3 weken. Het was ook zo moeilijk afspreken, met die bussen en treinen enzo.
Uiteindelijk, begin dit schooljaar op 16 oktober 2010, heb ik me tegenover mijn klas ge-out, met een klasgesprek voorafgaand. Dit was allemaal ongeveer zo verlopen: We hadden tijdens de les Nederlands een interview gelezen over holebi’s, wat eigenlijk begonnen was als taak om soorten argumenten uit te halen. Mijn leerkracht kennende, begon te vertellen over dingen die helemaal niets met de les te maken had. Zo hebben we de rest van de les, wat op die dag een blokuur was (2 lesuren na elkaar) gewijd aan een gesprek over holebi’s. Ze begon te vertellen dat er helemaal niets mis was met holebi’s, dat ze een goede vriendin had, die getrouwd was met een andere vrouw. Ze vroeg aan onze klas of wij geen mensen kenden die holebi waren. Zo hadden een paar klasgenoten verteld over iemand die ze kenden (familie, vrienden, kennissen, …) die holebi was, en dat ze daar geen probleem mee hadden.
Uiteindelijk stak mijn beste vriendin haar hand op, en zei dat ze 2 mensen kenden die holebi waren. Ze begon met te vertellen dat haar zus lesbisch was, en dat ze daar helemaal geen probleem mee had. Dat een vriendin altijd een vriendin zou blijven als die lesbisch bleek te zijn. Ze zei ook dat ze nog een vriendin had die lesbisch was, maar dat ze niet zeker was dat ze in de klas mocht vertellen dat die lesbisch was. Dat ging dus over mij.
Uiteindelijk stak ik mijn vinger op, en begon te vertellen. Ik vertelde dat ik dus die vriendin van I. was die lesbisch was, en dat ik dus blij was dat ik altijd bij haar terecht kon, en dat ze nog altijd op dezelfde manier naar me kijkt, dat ik niet plots een ander persoon was geworden. Ook had ik verteld dat ik het er in het begin heel moeilijk mee had, en dat ik bang was er mee gepest te worden. Ook vertelde ik dat ik een lief had, en dat zij een heel leuk en tof meisje was.
De klas was heel begripvol, en sommigen zeiden dat ze het al wel verwacht hadden van me. Anderen zeiden dat ze blij waren dat ik het aan hen heb verteld. Nu ja, ik zat ook in een begripvolle klas, en dat vond ik leuk
Een maand geleden, op 23/06/2011 heeft H. gezegd (via msn) dat haar gevoelens voor mij waren geminderd, en dat ze gevoelens had gekregen voor iemand anders (F.). Ze zei dat ze verward was en niet meer wist wat ze voelde. Mijn wereld stortte in, ik begon te huilen en kon niet meer stoppen. Ze zei wel dat ze nog iets voor me voelde, maar ze wist niet wat. Ze wist ook niet wat ze nu juist voor F. voelde en was dus heel verward. Ze zei dat ze rust nodig had. Die rust gaf ik haar ook, maar een week later, op 29/06/2011 zei ze dat ze niet dacht dat het nog liefde was. Ze zei dat ze voor mij hoopte dat het nog goed kwam, maar dat kon ze niet met zekerheid zeggen.
Ik was er echt kapot van, en begon te flippen. Ik kon het niet meer aan. Ik ben met mijn verhaal naar een hele goede vriend gestapt, en die heeft me zowat geholpen, maar ik wil haar nog steeds terug. Het probleem is, ik flipte telkens ik met haar sprak en zei verkeerde dingen. Op een moment zei ik dat ik niet dacht dat er ooit nog een relatie in zou zitten. Wat haar heeft geknakt, omdat ze op dat moment terug gevoelens voor mij kreeg. Dat had ze ook gezegd tegen mij. Toen stortte ik in. Ik ben opgenomen in het ziekenhuis, omdat ik mijn astma op dat moment bijna mijn dood betekende …
Het enige wat ik nu wil, is haar terug hebben. Dat is het enige wat ik wil. Ik heb haar al gezegd dat het me spijt wat ik allemaal heb gezegd, en dat ik nog steeds verliefd ben op haar. Maar zei zegt dat het geknakt is, dat ze niet weet of het nog goed komt. Ze heeft tijd nodig … en die geef ik haar ook, maar het is ondertussen wel al 3 weken later … en het duurt veel te lang :’(
Ik weet echt niet meer wat ik moet doen nu. Mijn leven bestaat nog altijd uit huilen en op het werk mijn huilbuien proberen in te houden. Maar ja, dat gaat zo moeilijk :’( zelfs de klanten beginnen te vragen wat er scheelt. En ik wil niet dat mijn werk er onder lijdt …
wow, het is een heel lang verhaal geworden, ... bedankt iedereen die de moeite heeft genomen dit te lezen ...
Heeft iemand tips? Of iemand die in dezelfde situatie zit?
Grt, Sanne
mjah, trug tot wat ik wilde zeggen.
