Bij mij begon het ook vroeg. Ik kan me het herinneren vanaf mijn vijfde levensjaar, gok ik. Ik weigerde het aantrekken van kleedjes en rokjes, deed mijn lentefeest in een salopet (salopot, zoals mijn broer dit noemt) tussen alle meisjes met kleedjes en rokjes.
Deed niets liever dan met de jongens spelen, voetballen, basketten, vechten, ... Ook koos ik ervoor om mijn haren kort te dragen toen ik 6 was. En heb dit volgehouden tot mijn 13 jaar. Toen heb ik ze laten groeien omdat ik niet wou opvallen of een 'stereotype' zijn.
Vanaf mijn elfde/twaalfde begon het gevoel te dagen dat ik 'anders' was. Na de honderdste keer dat ze 'svp, petit jeune homme' zeiden, wanneer ik in frankrijk was. Rond deze tijd kreeg ik ook gevoelens voor een ander meisje... Iets meer dan 'vriendschap' (langs mijn kant dan toch). Elke zomer ging ik naar een speelpleinwerking, daar leerde ik het meisje kennen. We speelden er vaak het spel 'ontrouwe echtgenoot'... Het komt er op neer dat je met twee worstelt, de ene moet zich bevreiden, en de andere moet dit verhinderen. En je mag een halve keer raden wie ik altijd koos
Ik koos haar, en zij koos mij omdat ze dacht dat we 'gewaagd waren aan elkaar'... In werkelijkheid was ik stukken sterker en deed ik weinig moeite om me te bevreiden.
Deze 'crush' hield nog enkele zomers stand (ik zag haar enkel in de zomervakanties).
Ik deed mijn best om verliefd te worden op jongens en ben in mijn 3de middelbaar zelfs 9maanden 'samen' geweest met een jongen... Meer dan handjes houden en kussen is er niet gebeurd, zelfs dat vond ik al 'vies'. En ik heb er dan ook een einde aan gemaakt toen mijn gevoelens voor meisjes stukken sterker waren.
Op mijn 14de was ik dan ook wel 100% zeker van mijn geaardheid. In het vijfde middelbaar kregen we een nieuwe leerling in de klas. Een jongen... Hij kwam er voor uit homo te zijn. Direct gesteund door één van mijn jaargenoten die er toen ook voor durfde uitkomen dat zij lesbisch was. Aan haar heb ik het eerst durven vertellen.
Eén week later, thuis, keukentafel gevuld met gezinsleden. We hebben een groot gezin met veel aanhang (vriendjes, ...). Ik wandelde de keuken binnen. En mijn mama vroeg doodleuk, zonder enige aanleiding, aan mij 'Val je nu op meisjes of niet?'... 8paar ogen staarde mij aan.. het enige wat ik kon uitbrengen was 'Misschien'... Iedereen moest lachen, mijn zus zei nog tussen het lachen door 'maar we houden nog van je hoor
' Ik was 15jaar toen... Bijna 16.
Sindsdien ben ik dus 'uit de kast'. Nu 19jaar en 2 liefjes later
Mijn ouders zijn geweldig en vinden dit de normaalste zaak van de wereld.. zo voel ik het toch aan. Ik vind het geweldig dat jij hetzelfde wilt doen voor je zoon. Hij gaat later niet te klagen hebben, homo, bi of niet. Hij heeft sowieso een geweldige moeder!
