Wie wist het als eerste: Ouders of vrienden?

[SamsonzonderGert]

Op het moment dat ik er achter kwam heb ik lang getwijfeld over wie het eerst te vertellen. Vrienden is op zich de logische keuze, maar dan hebt ge ook de kans dat het rond gaat en dat uw ouders het via via horen door iemand die zich verspreekt.
Ik heb het dan toch eerst tegen mijn beste vrienden verteld, maar die reageerden zo goed dat ik het een paar weken later openbaar heb gemaakt in mijn vriendenkring (was al 22).
Mijn ouders kwamen nog een paar weken later en tegen hen zei ik het op dezelfde "baadt het niet, dan schaadt het niet" manier. Mijn moeder was wel in shock, maar ondertussen is ze er al over ^^

Op een negatieve manier geschrokken of gewoon totaal niet zien aankomen?

Ik heb het eerst tegen enkele kotgenoten verteld. Daarna volgde eerst mijn vader en enkele weken later mijn moeder (al wou ik het liever andersom, zodat ik raad kon vragen aan mijn moeder hoe ik het het best aan mijn vader kon vertellen – ik wist op voorhand al perfect hoe beiden hun reacties gingen zijn – maar bon..). Mijn vader had het ergens wel verwacht, zo zei hij, maar tegelijk totaal niet zien aankomen. En hij had aanvankelijk ook gehoopt dat ik het niet was. Hij aanvaardde het wel tov. mij ("Als dat zo is dan is dat zo hè." "Jouw leven, jij moet weten wat je doet.") maar hij had het in het begin duidelijk moeilijk om het nog te aanvaarden/accepteren voor hemzelf. Mijn moeder reageerde super positief en enthousiast, ze had echt iets van: 'Eindelijk! Hij heeft het gezegd. Eindelijk bevestiging.' Ze had het dan ook al van mij gedacht vanaf dat ik 4 jaar was. Of ze hield het in ieder geval voor mogelijk..

Meer naar het negatieve toe, maar vooral niet zien aankomen en vandaar nogal een vrij emotionele reactie. Ik denk dat het gewoon iets te onverwacht was

[Harald]

Heb het nu pas enkele dagen geleden bekend gemaakt,eerst veel gesprekken gehad met beste vrienden en die waren allemaal zeer positief waardoor ik dan voldoende moed had om een mededeling openbaar op facebook te zetten en ook daar niets dan respect en goede reacties waar ik zeer gelukkig mee ben het heeft me veel tijd gekost om dit te durven maar we zijn er door en voel me veel beter nu.

[Hoppipolla]

Mijn 4 beste vrienden waren de eersten. Ik heb het verteld op een gezellige avond op kot, tijdens zo'n zalig serieus gesprek waarbij alles vanzelf leek te gaan. Ze reageerden fantastisch, zoals ik wel had verwacht van hen.
Sinds een maand weten ook mijn ouders het eindelijk. Ook zij reageerden heel goed: eerst een beetje paniekerig (omdat ik aan het kapotgaan was van de stress ), maar daarna heel relaxed, openminded als ze zijn. Alleen hebben ze er sindsdien nog steeds niet met mij over gepraat en vinden ze het beter om het voorlopig geheim te houden (wat ik dus niet van plan ben). Maar ja, ik besef goed genoeg wat een geluk ik tot nu toe al gehad heb terwijl het bij andere mensen soms minder evident is, dus we zien nog wel hoe het verdergaat.

[cpke]

Ik heb het eerst aan mijn beste vriendin verteld. Ik heb het haar via een lange mail verteld, omdat ik het toen nog moeilijk vond om het er zo face to face over te praten. Ze reageerde goed, wat goed was voor het zelfvertrouwen.
Toen heb ik het tegen mijn andere vriendinnen verteld, we waren samen op weekend. Ik had toen super veel stress terwijl ik wist dat ze goed zouden reageren. Ik sport samen met hen en ik had schrik dat er dingen zouden veranderen tussen ons. Maar ondertussen zijn we enkele maanden verder en onze band is er eigenlijk alleen maar beter door geworden. Op dat weekend hebben we er lang over gepraat, ze gaven me de kans om eens alles te kunnen vertellen. We maken er nu grapjes over.

Pas enkele weken geleden heb ik mijn ouders ingelicht. Zij reageerden heel goed, ze hadden al wel langer een vermoeden. Dus ze kwamen niet helemaal uit de lucht vallen. Sinds ik het thuis verteld heb, is er niet meer over gesproken. Het heeft toch wat tijd nodig om het allemaal een plaats te geven denk ik.

Ik heb er wel bewust voor gekozen om het eerst aan vrienden te vertellen voordat ik het aan mijn ouders vertelde. Omdat ik de steun van mijn vrienden echt nodig had om de stap naar thuis te durven zetten. Zij hebben mij echt gesteund en aangemoedigd om het thuis allemaal te vertellen.

Nu weten alle mensen in mijn omgeving het die voor mij op dit moment echt belangrijk zijn in mijn leven. Het is een enorme opluchting, je kan echt jezelf zijn. En je hoeft dit alles niet langer voor jezelf te houden.

Zo is het bij mij in een notendop verlopen.

[GlobalDefender]

Ik heb het eerst aan een paar (goede) vrienden vertelt, daarna mijn ouders. Toch denk ik dat het best is als je eerst je ouders inlicht maarja.. ieder zn keuze

[Jarne.]

Ik ben nog niet uit de kast, maar denk eerst dat ik men ouders het ga vertellen.

[Robbe]

Hee Jarne,

Ik heb al op veel van je gereageerd ^^
Net als jij ben ik vrij recent op dit forum actief en ik denk dat je in het begin mer actief ben dan normaal.

Hoe komt het eigenijk dat je zo zeker bent ineens en hier terecht bent gekomen. Ben je zeker van je stuk?
Dan hoef je natuurlijk niet te wachten met het te vertellen, maar als het allemaal nieuw voor je is, weet ik niet of het al zo'n goed idee is.
Nu mss ben je al veel langer op zoek naar je identiteit en ben je gwn recent op het forum terechtgekomen. Dat kan ook of course