Interessante vraag
Ik heb nog nooit quickie's verhaal zelf mogen ervaren. Het is zeker niet dat ik mezelf lelijk vind. Types waar ik op val hebben niet per se een heel ander uiterlijk dan ik. Zo was ik met mijn lief eens aan het wandelen in Gent en we botsten op iemand die als 2 druppels water op mij leek en ik vond hem, net als mijn lief, cute.

Maar goh, er is zo'n mechanisme in mezelf ingebouwd dat maakt dat ik seks met mijn klonen niet zo zie zitten. Genetische variatie is toch iets leuks
Op karaktervlak is het dan weer wel leuk dat ik wat eigenschappen gemeen heb met mijn lief. Mocht ik heel intellectueel zijn en mijn lief niet, ik heel onafhankelijk en mijn lief niet, ik heel romantisch en mijn lief niet, ik heel artistiek en mijn lief totaal niet, dan klopt er iets niet aan die zin. Mijn lief zou mijn lief niet kunnen zijn. Mochten we al die eigenschappen exact gemeen hebben, wil het nog niet zeggen dat we daarom hetzelfde denken. Andere achtergrond enz.
Dat ik mijn kloon zou kennnen... Goh, ik verander zelf soms totaal van mening. Interactie met de omgeving... 't lijkt me dus compleet onmogelijk mijn kloon te kennen. 't is wel zo vind ik dat wanneer je zegt dat je iemand kent, dat je liefde voor die persoon gestopt is.
Mijn lief heeft later hopelijk niet dezelfde baan en vriendenkring als ik, want dan wordt het saai, denk ik.
Niet zozeer innerlijke klonen, dan wel copycats vind ik geen ideale match.
Om een bizarre beeldspraak te gebruiken: nonnen die lang samen in hetzelfde klooster leven, menstrueren ook allemaal op hetzelfde moment.