Zij
Ik morrelde aan het slot tot de voordeur piepend openging. Het werd tijd dat we een nieuw slot kochten,bedacht ik, maar nu waren er natuurlijk andere dingen die op de eerste plaats kwamen. Op mijn tippen liep ik onze hal in en liet mijn hakken iets boven de grond zweven, bang dat hun getik haar zou wekken. Het huis was donker en de enkele lichtstralen die me de weg wezen waren de uitlopers van de straatverlichting die door het matte glas van de voordeur naar binnen vielen. Ik stak mijn hoofd om de hoek van de woonkamer en glimlachte toen ik haar zag liggen. Ze lag helemaal opgekruld op de sofa te slapen. Plots besefte ik dat de cd-speler nog aanstond en herkende ik het liedje waarop we onze eerste slow hadden gedanst. Wat was er ondertussen veel gebeurd en hoe simpel het toen ook geleken had, het was het niet geweest. Ik schudde mijn hoofd en vroeg me af waarom ze net nu Clouseau had opgezet, het was zo lang geleden. Vertederd bekeek ik haar slapende lichaam. Op mijn knieën ging ik voor haar zitten en ik kuste zachtjes haar voorhoofd. Mijn handen dwaalden af naar haar bolle buik. Ik werd helemaal warm vanbinnen, lang zou het niet meer gaan duren. Teder liet ik mijn handen over haar buik gaan, ondertussen keek ik naar haar gezicht. Op zo'n momenten was het zo duidelijk dat ik haar graag zag, misschien nog meer dan in het begin, maar onmiskenbaar anders. Plots leek er iets in haar gezicht te vertrekken. Ze kreunde zachtjes. Bezorgd boog ik me over haar heen maar al snel keek ze weer normaal en was er van de plotselinge onrustigheid niets meer te merken. Ik trok mijn schoenen uit en besloot boven een deken te gaan halen en de nacht voor alle zekerheid hier, bij haar, door te brengen. Tastend zocht ik mijn weg naar de trap en struikelde ik bijna over de schoenen die ik net had uitgedaan. Lachen met mezelf, sommige dingen veranderen ook nooit. De dekens en kussens vulden mijn armen en ik kon mezelf maar moeilijk in evenwicht houden. Het hout voelde koel aan onder mijn dunne nylons en ik kreeg plots haast om terug bij haar te zijn. Met zorg legde ik het deken over haar heen en plots zag ik opnieuw haar gezicht vertrekken van pijn. Niet erg, maar het was er. Ik boog me opnieuw over haar heen...
Toen ik mijn ogen opende zag ik dat ze over me heen gebogen stond. Ze leek bezorgd en ik keek haar vragend aan. Mijn handen gingen bijna automatisch naar mijn buik alsof ik wilde nagaan of hij er nog steeds was. Zij streelde mijn gezicht en er verscheen een vage glimlach om mijn mond. Haar vingertoppen gleden zachtjes over mijn wang en haar andere hand liet ze teder op mijn buik rusten. Onze buik. Plots voelde ik een lichte pijn in mijn onderbuik. Mijn gezicht vertrok en ze keek me bang aan terwijl ze m'n hand vastnam. 'Wat is er?' vroeg ze. 'Ik weet het niet,het is toch nog te vroeg voor...' Ik kreunde en probeerde rechtop te gaan zitten. Ik vroeg haar om een chronometer. 'Ik weet niet of het al weeën zijn, maar voor de zekerheid...' Ze knikte en stond op. Het leek wel of ze het moeilijk had me ook maar even alleen te laten nu. Haar blik maakte zich maar moeizaam van me los en ik maakte een grapje om het haar makkelijker te maken. Ik liet me terug in de zetel zakken en legde me op m'n zij met een kussen tussen mijn opgetrokken knieën. Ik voelde een vreemde tinteling, maar de pijn bleef voorlopig weg. Ze was terug en zat op haar knieën naast mij en vroeg of ik iets nodig had. 'Alleen jou' glimlachte ik en ze gaf me een speels kusje op het voorhoofd. Het enige wat we nog konden doen was afwachten...
Ze kreunde opnieuw en ik keek naar de chronometer. De weeën kwamen nu om het kwartier en ik zag aan haar uitdrukking dat ze ook intenser werden. Ze kneep in mijn hand en ik wenste dat ik de pijn van haar kon overnemen, maar ze hield zich sterk. Ze liet me voelen dat ze me nodig had. 'Zullen we naar het ziekenhuis gaan' vroeg ik haar. Ze keek me aan en knikte toen met enige aarzeling. 'Wat als het vals alarm is?'fluisterde ze. 'Dan zullen we het wel snel weten, maak je daar nu alsjeblieft geen zorgen om...' Soms was ze zo bang om het gewone, bang om niet perfect te zijn en bang om zich te vergissen. Ik streelde haar haar. 'Ik ga nu je koffer halen...' zei ik. 'Maak je geen zorgen, ik ga nergens heen.' lachte ze. Ik lachte mee en snelde richting slaapkamer. Alles voelde zo vreemd aan, alsof er een waas lag over wat we deden of zeiden. Een oude film uit een verleden waarmee de banden bijna verbroken waren. Vreemd. Ik zocht nog enkele spullen bij elkaar en propte nog een knuffelbeertje dat ik buiten haar medeweten om gekocht had bovenop haar kleren. Ik sleurde de zak de trappen af en graaide beneden in mijn jaszak op zoek naar de autosleutels. Waarom ging alles nu zo traag? Rinkelend belandden de sleutels op de vloer en al tastend zocht ik op mijn knieën naar mijn sleutels. Plots knipte het licht aan. Ik moest een aantal keren met mijn ogen knipperen voor ik opkeek. Daar stond ze tegen de deuropening geleund. Met haar handen ondersteunde ze haar buik en om haar mond speelde een geamuseerde glimlach. 'Klaar?' vroeg ze en ik krabde even aan mijn verwarde hoofd terwijl ik mijn sleutels van de vloer graaide en opstond. 'Kom, ik zal je even ondersteunen tot in de auto' zei ik en ze glimlachte en legde een arm om mijn schouder en teder hield ik haar vast om haar middel...
Wordt Vervolgd...
En er bestaan nog draagmoeders en adoptie enzo... maar inderdaad, da's nie hetzelfde... 
