Welke film is voor jou die ene film waarbij je op het einde de hele zakdoekendoos hebt leeggeplunderd?
Welke film is dus de blijtfilm?

Bij mij is het "Hatchi"

Wat is de jouwe?

Ongetwijfeld Prayers for Bobby.

Pancake schreef:Ongetwijfeld Prayers for Bobby.

Idem dito. Het is gewoonweg onmogelijk om het droog te houden tijdens die film.

Un long dimanche de fiançailles

The fault in our stars (heel aangrijpend en herkenbaar omdat mijn tweelingzus ook haar strijd tegen kanker verloor)
Elle s'appelait Sarah
The longest ride
Die fremde

-Matteo- schreef:The fault in our stars (heel aangrijpend en herkenbaar omdat mijn tweelingzus ook haar strijd tegen kanker verloor)
Elle s'appelait Sarah

Dat kan ik geloven als de film uw emotioneel raakt dan.
Hier wordt ik wel even stil van.

Mijn laatste echte blijter die ik me kan herinneren, the broken Circle breakdown.

We hadden hem met 't school (verpleegopleiding) gezien, in de klas zaten pakweg 30 of 40 meisjes/vrouwen, een paar jongens, en wie is er op 't einde blijtend naar buiten gelopen, jawel ikke. En dan zijn vrouwen op hun ergst
"ooooh ne man dat kan wenen, dat is kei schattig"
en ik stond daar van "zwijg trut haal chocolade en wijn, nu!"

Ik moet zelden letterlijk janken van een film - soms wel eens figuurlijk... - dus de keren dat de traantjes wel degelijk vloeien, kan ik me redelijk goed herinneren.
Laatste keer was bij het zien van Awakenings, een film over de behandeling van catatonische patiënten in de jaren '20. Heel pakkend, glansrol voor De Niro.
Honorable mention: op het einde van Moonlight stond het water in de ogen, het had weinig gescheeld of dat was mijn laatste blijtfilm geweest

Niet lachen! First Blood, of beter bekend als Rambo I. Het is misschien een actiefilm, maar dan wel één die zware thema's aanhaalt. Zoals hoe de Amerikaanse regering oorlogsveteranen vaak gewoon aan hun lot over laat wanneer hun dienst erop zit, of het effect dat oorlog heeft op de psyche van de soldaten, de gezondheidsrisico's van blootstelling aan chemische wapens, en machtsmisbruik bij politiediensten. De film kwam uit in 1982 . Toen werd daar zo niet over gepraat.

De emotionele uitbarsting van John Rambo op het einde van de film was hartverscheurend. En ook een verassend knap staaltje acteren van Sylvester Stallone. Toen zijn de waterwerken begonnen bij mij.

Confusion schreef:Niet lachen! First Blood, of beter bekend als Rambo I. Het is misschien een actiefilm, maar dan wel één die zware thema's aanhaalt. Zoals hoe de Amerikaanse regering oorlogsveteranen vaak gewoon aan hun lot over laat wanneer hun dienst erop zit, of het effect dat oorlog heeft op de psyche van de soldaten, de gezondheidsrisico's van blootstelling aan chemische wapens, en machtsmisbruik bij politiediensten. De film kwam uit in 1982 . Toen werd daar zo niet over gepraat.

De emotionele uitbarsting van John Rambo op het einde van de film was hartverscheurend. En ook een verassend knap staaltje acteren van Sylvester Stallone. Toen zijn de waterwerken begonnen bij mij.

Ik lach niet alleen heb ik die film zelf nooit als een blijtfilm ervaren. Goed om te zien dat iets verschillende reacties kan losweken, dat maakt het interessant

Toegegeven, ik heb al met meer films gebleit gebleten, enfin tranen gelost.
Titanic
[img]JFehvmVSmlY[/img]
Vooral dan ook met Corah, Sven, mister Andrews, mister Murdog , capt'n Smith en de anderen op 't einde.

Tijdens Sommersturm (of voor de Germanofoben Summerstorm) heb ik in 't verleden ook tranen gelaten, maar ook bij Latterdays, The adventure of the Posseidon. Geef me de juiste film op het foute moment en ik zal vermoedelijk beginnen wenen.

Mss wat dubbel in dezelfde zin als de suggestie van Confusion, maar "A Bittersweet Life" liet me toch met een vreemd, redelijk diepbedroefd gevoel achter. Het is een Koreaanse misdaadfilm met enkele nogal harde actiescenes in, maar ergens had het wel vaag wat weg van een griekse tragedie vond ik, in dat het nogal in miserie voor iedereen eindigt en het tragisch/bloederige einde vrij snel onvermijdbaar wordt.

Of om het met een quote uit de film te zeggen
"One late autumn night, the disciple awoke crying. So the master asked the disciple, "Did you have a nightmare?" "No." "Did you have a sad dream?" "No," said the disciple. "I had a sweet dream." "Then why are you crying so sadly?" The disciple wiped his tears away and quietly answered, "Because the dream I had can't come true.""

Ik blijt zo goed als nooit tijdens films, maar op het einde van Erin Brockovich kreeg ik het toch even moeilijk.

Hombie schreef:Of om het met een quote uit de film te zeggen
"One late autumn night, the disciple awoke crying. So the master asked the disciple, "Did you have a nightmare?" "No." "Did you have a sad dream?" "No," said the disciple. "I had a sweet dream." "Then why are you crying so sadly?" The disciple wiped his tears away and quietly answered, "Because the dream I had can't come true.""

Wauw, wat een prachtig citaat. Zo triest en toch zo mooi.

Als volwassene: Grave of the Fireflies van Miyazaki. Blèten, zeg ik u.

Als kind: veel en bittere tranen bij Winnie The Pooh.

La vita è bella
Tot altijd

Ja, 't is gebeurd... daarstraks tijdens Lion, in de cinema. Een geadopteerde jongen zoekt na 25 jaar zijn familie op, dan weet je dat het wel eens emotioneel kan worden... waargebeurd ook, slik*

http://www.imdb.com/title/tt3741834/?ref_=nv_sr_1

Mar Adentro
https://www.moviemeter.nl/film/20049


Oh, en natuurlijk The Green Mile. Iedereen huilt bij die film!

AGE-411 schreef:Oh, en natuurlijk The Green Mile. Iedereen huilt bij die film!

OT: Forrest Gump.