Heeft mijn zoontje aanleg voor travestie?

[Isa83]

Hoi allemaal,

Ik ben een alleenstaande mama met een zoontje van 7. Zijn papa en ik gingen een goede twee jaar geleden uit elkaar.

Toen hij vijf was, wilde hij al heel graag een kleedje van K3. Van mij had dit wel gemogen, alleen niet om mee naar school te gaan. Voor zijn papa was dit onbespreekbaar. Ook kreeg ik het naar mijn voeten als ik mijn kind toestond met de nagellak van mama te spelen (ok, niet alleen zijn nagels, maar zijn volledige vingertjes waren meestal in alle kleurtjes gelakt ) en hij vroeg me rond die periode ook of hij de make up mocht hebben die ik niet meer of weinig gebruikte. Ik vond dat allemaal niet zo erg. Niet dat ik het extra ging aanmoedigen, maar ik besteedde er gewoon niet meer of minder aandacht aan dan aan andere activiteiten. Ik ging het dus ook niet ontmoedigen, ik wilde er zo weinig mogelijk "spel" van maken zodat hij kon ontdekken wat hij wou ontdekken.

Rond die periode begon ik ook te merken 'snachts wanneer ik hem een kusje ging geven, dat zijn pyama uit was en hij in mijn ondergoed sliep. Ik heb hierover een gesprekje met hem gevoerd. Het kind was maar 5, hij kon absoluut niet uitleggen waarom hij dat graag deed. De afspraak die ik toen met hem gemaakt heb -om hygienische redenen wel te verstaan- is dat hij geen ondergoed uit de wasmand nam, maar gewoon uit mijn schuif en om veiligheidsredenen dat hij de bandjes van de bh's niet zou kruisen. Dat vind ik iets te gevaarlijk. Daar heeft hij sindsdien rekening mee gehouden. Gezien de emotieregulariesatieproblemen na de scheiding, kregen we ook thuisbegeleiding. Ik heb dit ook bespreekbaar gemaakt bij de begeleidster. Zij dacht in eerste instantie dat het vooral te maken had met nabijheid. Door de scheiding moest hij mama meer missen (week-week-systeem) en dacht ze dat dat zijn manier was om meer "mama" bij hem te hebben. Dus stelde ze hem voor om een t-shirt van mij te kiezen en daarin te slapen. Niet alleen heeft dat absoluut niet gewerkt, het kind was ook gewoon doodbeschaamd, ik zag de grond onder zijn voetjes verdwijnen. Mijn hart brak. Hij was op dat moment nog geen zes en wist al dat er een taboe heerst over "ik ben een jongen, maar draag ook graag meisjeskleren". Hoe komt het dat een kind op die leeftijd die schaamte al voelt? Echt erg vind ik dat. Alleszins, dat met die T-shirt heeft dus niet gewerkt. Verder dacht de begeleidster dat het ook met zijn fantasiespel te maken kon hebben. In die tijd liep hij elke dag wel in verkleedkleren rond. De ene dag was hij een politie-agent, de andere dag was hij spiderman,...

We zijn nu twee jaar verder en hij slaapt nog steeds graag in mama's kleren. De bh's vult hij nu op met toiletpapier (ik ga hem elke nacht nog een kusje geven voor ik zelf ga slapen en vind hem dan zo), mijn inlegkruisjes verdwijnen zelfs zienderogen en zijn schaamte is er helaas niet op gebeterd. Ik mag soms zijn kamer niet binnen omdat hij nog snel mijn ondergoed in zijn kastje of onder zijn kussen wil verstoppen.

Verder wil hij trouwen met een aantal meisjes van de klas, met mama, met K3,...(terwijl hij heel goed weet dat jongens ook op jongens kunnen verliefd worden en meisjes ook op meisjes, dat hebben we hem al altijd meegegeven en hij heeft ook een aantal voorbeelden van holebikoppels in zijn omgeving) en is hij erg trots een jongen te zijn. Ik zie er dus noch homoseksualiteit, noch transeksualiteit in. Travestie daarentegen wel.

Zie ik spoken of is hier toch een flinke aanleg travestie aanwezig?
Travestieten onder jullie: hoe oud voelden jullie je voorkeur voor vrouwenkleren?
Hoe hadden jullie op jonge leeftijd steun van jullie ouders verwacht/gehoopt?
Wat zeg ik best wel en wat vooral niet om hem te steunen en om vooral die schaamte tegen te gaan?
Alle tips welkom!

Ik wil vermijden dat hij op puberleeftijd angst heeft betrapt te worden, stress heeft dat mama hem niet meer graag ziet of buiten smijt of wat dan ook. Als hij op 1 plaats zichzelf moet kunnen zijn en aanvaard en geliefd moet worden zoals hij is, dan is het wel bij zijn moeder. En hem daarin gerust stellen begint volgens mij nu. Ik heb geen zin daaraan pas te beginnen werken als hij zelf de moed heeft ermee naar buiten te komen, want tegen die tijd heeft hij volgens mij al veel te veel stress, onzekerheden en angsten doorstaan die er misschien niet hadden moeten zijn als ik vroeg genoeg aan die ondersteuning begin.

Groetjes en bedankt!

[redwings]

Hallo
Eerst en vooral wil ik chapeau zeggen voor de manier waarop jij je kind opvoedt, daar kunnen nog veel mensen iets van leren denk ik. Je bent open en da's volgens mij al een heel belangrijke stap voor je zoon, dat hij weet dat je niet boos bent als hij in jouw ondergoed of kleren wil rondlopen.
Heel veel concrete tips heb ik niet, want ik ben moeder noch kleedt ik me in het andere geslacht.
Ik denk dat het perfect kan zijn dat je zoontje dat inderdaad nu graag doet, maar misschien in zijn puberteit zelf beslist daarmee te stoppen, misschien doet hij ermee voort, da's allemaal oké natuurlijk. Je hebt het al gedaan hé en ik besef dat het niet makkelijk is waarschijnlijk omdat hij zich schaamt, maar ik zou blijven praten en zeggen dat hij zich niet moet schamen voor wie hij wil zijn, als hij in zijn kamer zo wil rondlopen is dat oké, wil hij een kleedje aan, ook goed hé. Genderexpressie is zeer breed en kan variëren gedurende ons leven, dus laat hem zeker de kans hiermee te experimenteren, maar dat doe je nu ook al goed vind ik.
Ik denk ook niet dat het wil zeggen dat je zoon per se heteroseksueel zal zijn of net homoseksueel, vaak heeft dat er zelfs niet veel mee te maken én hij is nog heel jong om dat te beseffen denk ik. Ik wou ook met de helft van de klas trouwen toen ik die leeftijd had en ging met mijn toenmalige vriendje een huis bouwen
Wel echt leuk dat hij weet dat hij kan zijn wie hij wil bij jou!

Moest je merken dat hij zich te hard schaamt of hierdoor toeklapt en overdag ook minder vrolijk is, kan je altijd wel eens proberen naar een kinderpsycholoog te gaan die zich hierop kan focussen en die misschien samen met je zoon dingen kan bespreken die hij tegen jou niet durft zeggen nu?

Moest je meer info willen over gender en dergelijke of het hem al eens proberen uit te leggen (al vermoed ik dat hij daar wel nog wat jong voor is), het filmpje van de genderkoek (in dit subforum te vinden, net onder jouw post) legt het allemaal wel duidelijk uit en maakt vooral ook nog eens duidelijk dat er een heel breed spectrum is en dat dat oké is.

groeten
Redwings

[Isa83]

Dank je wel ik ga alvast eens beginnen met zelf dat filmpje al eens te bekijken

[Florre]

Hoi Isa

tof dat je met je vraag naar het forum komt
zoals Redwings al aangaf is het inderdaad super hoe open je je kind opvoedt, waren er maar meer zo'n mama's.
Ik denk dat het je kind alleen maar deugd kan doen.
Enigste tip die ik kan geven is om je kind te blijven steunen en er geen taboe rond te maken
zodat het zich veilig mag voelen.
En ah ik zou nog niet beginnen denken over in welk vakje hij het best past, dat gaat hij wel zelf ontdekken zeker?

Groetjes
Florre

[MotherOfGoats]

Ik vind je bericht echt enorm leuk om te lezen. Weten dat er ouders zijn die hun kind in een veilige en liefdevolle omgeving opvoeden maakt mij altijd blij. Nu er is een kans dat je zoon eenmaal gewoon graag in jouw kleren rond loopt of vrouwen kleren in het algemeen. Het kan dat hij transgender is en dan kan het ook gewoon zijn dat hij een transgender vrouw zou zijn die nu eenmaal ook op vrouwen valt! Nu er zijn ook genders dat tussen 'man' en 'vrouw' liggen. Ikzelf ben nonbinair en al voel ik me wel goed met het feit dat ik als meisje opgevoed ben en heb ik opzich geen probleem met het lichaam dat ik gekregen heb. Maar ik voel mij niet 'vrouw' nog voel ik mij 'man'. Ik kleed mij graag vrouwelijk maar ook graag mannelijk! Denk dat het best is van hem inderdaad gewoon te laten doen en hem zeker laten weten dat wie hij ook is dat dat helemaal ok is. Als je hem steunt dan zal het voor hem gemakkelijker zijn om zichzelf te vinden. Het kan echt alle kanten uit maar alle kanten zijn even ok!

[Shifty]

Hey Isa,

Dit klinkt echt heel gelijkaardig aan wat ik in mijn jeugd deed. Ik was enorm aangetrokken tot vrouwenkleding. Ik trok vaak kousenbroeken of nylonkousen van men moeder aan. Ook meestal na ik in bed lag en ben zo dan ook wel eens betrapt geweest. Ik heb persoonlijk ook mannelijke kanten maar ook vrouwelijke en ben ook wel ok met men lichaam. wat mijn geaardheid betreft val ik voornamelijk op vrouwen. Ik crossdress tot op heden ook nog steeds. Ik heb ook periodes dat ik er meer nood aan heb, dus ik merk wel dat het toch iets fluid is. Ik vind het ook enorm knap hoe je er mee om gaat. Hopelijk evolueerd de maatschappij verder naar één waarin iedereen zichzelf kan uiten op de manier waarop ze willen.

[Vanessa Dubois]

Hallo

Tof datje het bespreekbaar maakt. Ik zelf ben een 30-jarige travestiet. Ik denk wel dat ik mij als kleuter wel eens verkleden met een jurk in de klasje. Thuis deed ik dat niet. Het besef dat ik een travestiet ben, is gekomen rond mijn 12 jaar. Als je nog vragen heb, mag je gerust contacteren via Facebook: Vanessa Dubois

Groetjes

Vanessa

[GertV]

Dank voor het delen. Ik denk dat je het heel goed inschat en het klinkt als zeer warm en liefdevol. Ik ben zelf crossdresser, al vanaf mijn 13e, getrouwd en met twee kinderen, jongens. Ik heb erg geworsteld met de travestie en dan vooral nog met de schaamte, het taboe, de eenzaamheid die daar uit voort komt. Maar die heb ik de laatste jaren achter me kunnen laten en ik heb mijn travestie een -bescheiden - plek in mijn leven weten te geven.
Tot mijn grote verwarring blijkt mijn jongste zoon de laatste jaren steeds meer dezelfde neiging te hebben als ik. Hij kreeg van een nichtje voor de grap een princessenjurkje om te verkleden (hij was toen 9 geloof ik), die hij dagenlang aan bleef houden. Ik hield mijn mond, liet het gebeuren - niet buitenshuis - en ging het ook zeker niet stimuleren. Maar ook niet problematiseren. Maar het is toch een meer blijvend patroon, merkten we. Dat hij voor de grap een jurkje van mijn vrouw aan trok, dat hij laatst een BH aan trok van haar en daar een fotootje van op de familie app zette, voor de grap... Maar ondertussen vertelt hij dat hij eigenlijk best wel eens in een jurkje naar school zou willen. Hem uitgelegd dat dat niet handig is, dat sommige kinderen daar naar op zouden kunnen reageren. Maar als hij thuis af en toe een jurkje aan wil trekken: prima. Die zou hij nu wel graag een willen...
Hoe de geschiendenis zich (mogelijk) herhaalt. Maar wat zich niet zal herhalen is die eenzame nare route door al die schaamte en zelfafwijzing heen. Als het travestie is: dat gaat nu eenmaal niet over. En zoals een goede vriendin me ooit zei: als je dit dan toch bent, vier het dan! Ze had groot gelijk.
Ik hoop dat het bij mijn zoontje tijdelijk is, toch, het is een onhandige geaardheid, waar weinig begrip en tolerantie voor is, welke je noodgedwongen afgeschermd houdt van het openbare leven in de meeste gevallen (al mijn vrienden weten het wel van mij hoor). Maar mocht hij deze eigenschap met mij gemeen hebben, kan hij volledig rekenen op mijn begrip, tact en hulp, ook voor de relativering ervan en er niet in te verdwalen.
Over jouw verhaal wil ik van hieruit toevoegen: je doet het hartstikke goed. Ook met het delen juist, er over nadenken, zorgvuldig je bewegingen overwegen. Laat hem zich zo veilig voelen dat er geen schaamte ontstaat en dat hij naar je toe durft te komen er mee. En ga het gesprek met hem aan ervoer, low profile, niet problematiserend, maar belangstellend. Dat merk ik ook bij mijn zoontje: ik merk dat hij er erg graag iets meer over vertelt , maar daar komt hij niet spontaan mee.