Ik ben een alleenstaande mama met een zoontje van 7. Zijn papa en ik gingen een goede twee jaar geleden uit elkaar.
Toen hij vijf was, wilde hij al heel graag een kleedje van K3. Van mij had dit wel gemogen, alleen niet om mee naar school te gaan. Voor zijn papa was dit onbespreekbaar. Ook kreeg ik het naar mijn voeten als ik mijn kind toestond met de nagellak van mama te spelen (ok, niet alleen zijn nagels, maar zijn volledige vingertjes waren meestal in alle kleurtjes gelakt
) en hij vroeg me rond die periode ook of hij de make up mocht hebben die ik niet meer of weinig gebruikte. Ik vond dat allemaal niet zo erg. Niet dat ik het extra ging aanmoedigen, maar ik besteedde er gewoon niet meer of minder aandacht aan dan aan andere activiteiten. Ik ging het dus ook niet ontmoedigen, ik wilde er zo weinig mogelijk "spel" van maken zodat hij kon ontdekken wat hij wou ontdekken. Rond die periode begon ik ook te merken 'snachts wanneer ik hem een kusje ging geven, dat zijn pyama uit was en hij in mijn ondergoed sliep. Ik heb hierover een gesprekje met hem gevoerd. Het kind was maar 5, hij kon absoluut niet uitleggen waarom hij dat graag deed. De afspraak die ik toen met hem gemaakt heb -om hygienische redenen wel te verstaan- is dat hij geen ondergoed uit de wasmand nam, maar gewoon uit mijn schuif en om veiligheidsredenen dat hij de bandjes van de bh's niet zou kruisen. Dat vind ik iets te gevaarlijk. Daar heeft hij sindsdien rekening mee gehouden. Gezien de emotieregulariesatieproblemen na de scheiding, kregen we ook thuisbegeleiding. Ik heb dit ook bespreekbaar gemaakt bij de begeleidster. Zij dacht in eerste instantie dat het vooral te maken had met nabijheid. Door de scheiding moest hij mama meer missen (week-week-systeem) en dacht ze dat dat zijn manier was om meer "mama" bij hem te hebben. Dus stelde ze hem voor om een t-shirt van mij te kiezen en daarin te slapen. Niet alleen heeft dat absoluut niet gewerkt, het kind was ook gewoon doodbeschaamd, ik zag de grond onder zijn voetjes verdwijnen. Mijn hart brak. Hij was op dat moment nog geen zes en wist al dat er een taboe heerst over "ik ben een jongen, maar draag ook graag meisjeskleren". Hoe komt het dat een kind op die leeftijd die schaamte al voelt? Echt erg vind ik dat. Alleszins, dat met die T-shirt heeft dus niet gewerkt. Verder dacht de begeleidster dat het ook met zijn fantasiespel te maken kon hebben. In die tijd liep hij elke dag wel in verkleedkleren rond. De ene dag was hij een politie-agent, de andere dag was hij spiderman,...
We zijn nu twee jaar verder en hij slaapt nog steeds graag in mama's kleren. De bh's vult hij nu op met toiletpapier (ik ga hem elke nacht nog een kusje geven voor ik zelf ga slapen en vind hem dan zo), mijn inlegkruisjes verdwijnen zelfs zienderogen en zijn schaamte is er helaas niet op gebeterd. Ik mag soms zijn kamer niet binnen omdat hij nog snel mijn ondergoed in zijn kastje of onder zijn kussen wil verstoppen.
Verder wil hij trouwen met een aantal meisjes van de klas, met mama, met K3,...(terwijl hij heel goed weet dat jongens ook op jongens kunnen verliefd worden en meisjes ook op meisjes, dat hebben we hem al altijd meegegeven en hij heeft ook een aantal voorbeelden van holebikoppels in zijn omgeving) en is hij erg trots een jongen te zijn. Ik zie er dus noch homoseksualiteit, noch transeksualiteit in. Travestie daarentegen wel.
Zie ik spoken of is hier toch een flinke aanleg travestie aanwezig?
Travestieten onder jullie: hoe oud voelden jullie je voorkeur voor vrouwenkleren?
Hoe hadden jullie op jonge leeftijd steun van jullie ouders verwacht/gehoopt?
Wat zeg ik best wel en wat vooral niet om hem te steunen en om vooral die schaamte tegen te gaan?
Alle tips welkom!
Ik wil vermijden dat hij op puberleeftijd angst heeft betrapt te worden, stress heeft dat mama hem niet meer graag ziet of buiten smijt of wat dan ook. Als hij op 1 plaats zichzelf moet kunnen zijn en aanvaard en geliefd moet worden zoals hij is, dan is het wel bij zijn moeder. En hem daarin gerust stellen begint volgens mij nu. Ik heb geen zin daaraan pas te beginnen werken als hij zelf de moed heeft ermee naar buiten te komen, want tegen die tijd heeft hij volgens mij al veel te veel stress, onzekerheden en angsten doorstaan die er misschien niet hadden moeten zijn als ik vroeg genoeg aan die ondersteuning begin.
Groetjes en bedankt!
ik ga alvast eens beginnen met zelf dat filmpje al eens te bekijken 
