WJNH Forum

Al even geleden dat hier nog iets werd gepost. Daarom wil ik nu mijn bijdrage leveren.

Ik volg dit forum nu al een tijdje. Onlangs heb ik voor mezelf uitgemaakt dat 2016 het jaar moest worden waarin ik het mijn ouders zou vertellen. Ik heb mijn geaardheid nu zelf aanvaard en was dus - na lang twijfelen, veel aarzelen en door er over te praten met forumleden en anderen - klaar om het grote nieuws aan mijn ouders te vertellen. Ik heb hier en in het topic "je laatste coming out" veel verhalen gelezen en vastgesteld dat iedereen het aanbrengt op zijn/haar manier.
Voor mij stond vrij snel vast dat het mondeling vertellen van mijn verhaal niet tot de mogelijkheden behoorde. Ik zou dat nooit gezegd krijgen. Ik heb wel meermaals met mijn ouders aan tafel gezeten na de maaltijd, met de woorden op het puntje van mijn tong. Maar nooit kreeg ik ze over mijn lippen. En ik ben ook niet de persoon die zou zeggen "hey, ik moet nog snel even wat zeggen". Daarom besloot ik om een brief te schrijven. Meermaals heb ik die herwerkt en aangevuld. Alsook gisteren. Dat was de laatste keer.

Ik heb gisteren de brief afgedrukt en op tafel gelegd. Mijn ouders waren op daguitstap en ik moest in de namiddag werken. Ik koos er voor om niet thuis te zijn wanneer zij de brief moesten lezen. Waarom weet ik niet. Misschien moest ik mezelf dan niet confronteren met hun emoties van het moment?
Op mijn werk weet nog niemand het. Bij mijn ouders was het eigenlijk echt de eerste keer dat het er toe doet. Ik heb wel al een andere persoon ingelicht, die ook homo is. Dus bij hem hoefde ik geen negatieve reacties te vrezen, wat bij mijn ouders wel het geval kon zijn. Al hoopte ik uiteraard van niet.
Ik kon me gisteren ook amper concentreren op het werk. De hele tijd spookte het door mijn hoofd of mijn ouders de brief al zouden gelezen hebben.

Uiteindelijk kwam rond 18:30 uur een sms'je van mijn vader met, toch wel, positief nieuws. Hij schreef :"We hebben je brief gelezen. Kom straks maar naar huis zonder veel stress". Dat gaf me een goed gevoel.
Eenmaal thuis werd niet direct het bewuste onderwerp aangesneden. Eerst ging het over het verloop van de dag, wat bij ons een dagelijkse gewoonte is. Pas daarna kwam mijn brief ter sprake. Zowel mijn moeder als mijn vader hebben me verzekerd dat ze er eigenlijk geen bezwaar tegen hebben. Ze zullen mij ook niet anders bekijken. Een reactie uit de duizend, waarvoor ik hen enkel kan bedanken en bewonderen! Ik voel me nu precies 1000 kg lichter.

Aan hen die zich nog moeten outen bij hun ouders: ik heb zeer lang getwijfeld en gestrest. Ik was heel erg bezig met het overlopen van alle mogelijke scenario's qua reacties van mijn ouders. Uiteindelijk bleek het allemaal verspilling van mijn tijd en bezorgde het me nodeloze stress en nodeloze slapeloze nachten. Iedereen moet voor zichzelf uitmaken wanneer hij/zij de tijd rijp acht, maar weet dat het vaak goed komt. Ouders zien hun kinderen nu eenmaal graag en veelal is dit onvoorwaardelijk.

Zo, dit moet tot nu toe mijn langste post zijn

Ik hoop dat iemand er toch iets aan heeft of zal hebben

Ik word helemaal blij van het lezen van zulke posts

Supergoed gedaan vraagsteller!
En inderdaad voor de mensen die nog moesten twijfelen: Meestal zullen de mensen waartegen je het vertelt hoogstens eventjes verbaasd zijn, maar echt negatieve reacties zal je niet vaak meer krijgen. Zelf heb ik ook altijd meer stress dan nodig is

a pianist schreef:Ik word helemaal blij van het lezen van zulke posts
Supergoed gedaan vraagsteller!
En inderdaad voor de mensen die nog moesten twijfelen: Meestal zullen de mensen waartegen je het vertelt hoogstens eventjes verbaasd zijn, maar echt negatieve reacties zal je niet vaak meer krijgen. Zelf heb ik ook altijd meer stress dan nodig is

Merci

vraagsteller schreef:Al even geleden dat hier nog iets werd gepost. Daarom wil ik nu mijn bijdrage leveren.

Ik volg dit forum nu al een tijdje. Onlangs heb ik voor mezelf uitgemaakt dat 2016 het jaar moest worden waarin ik het mijn ouders zou vertellen. Ik heb mijn geaardheid nu zelf aanvaard en was dus - na lang twijfelen, veel aarzelen en door er over te praten met forumleden en anderen - klaar om het grote nieuws aan mijn ouders te vertellen. Ik heb hier en in het topic "je laatste coming out" veel verhalen gelezen en vastgesteld dat iedereen het aanbrengt op zijn/haar manier.
Voor mij stond vrij snel vast dat het mondeling vertellen van mijn verhaal niet tot de mogelijkheden behoorde. Ik zou dat nooit gezegd krijgen. Ik heb wel meermaals met mijn ouders aan tafel gezeten na de maaltijd, met de woorden op het puntje van mijn tong. Maar nooit kreeg ik ze over mijn lippen. En ik ben ook niet de persoon die zou zeggen "hey, ik moet nog snel even wat zeggen". Daarom besloot ik om een brief te schrijven. Meermaals heb ik die herwerkt en aangevuld. Alsook gisteren. Dat was de laatste keer.

Ik heb gisteren de brief afgedrukt en op tafel gelegd. Mijn ouders waren op daguitstap en ik moest in de namiddag werken. Ik koos er voor om niet thuis te zijn wanneer zij de brief moesten lezen. Waarom weet ik niet. Misschien moest ik mezelf dan niet confronteren met hun emoties van het moment?
Op mijn werk weet nog niemand het. Bij mijn ouders was het eigenlijk echt de eerste keer dat het er toe doet. Ik heb wel al een andere persoon ingelicht, die ook homo is. Dus bij hem hoefde ik geen negatieve reacties te vrezen, wat bij mijn ouders wel het geval kon zijn. Al hoopte ik uiteraard van niet.
Ik kon me gisteren ook amper concentreren op het werk. De hele tijd spookte het door mijn hoofd of mijn ouders de brief al zouden gelezen hebben.

Uiteindelijk kwam rond 18:30 uur een sms'je van mijn vader met, toch wel, positief nieuws. Hij schreef :"We hebben je brief gelezen. Kom straks maar naar huis zonder veel stress". Dat gaf me een goed gevoel.
Eenmaal thuis werd niet direct het bewuste onderwerp aangesneden. Eerst ging het over het verloop van de dag, wat bij ons een dagelijkse gewoonte is. Pas daarna kwam mijn brief ter sprake. Zowel mijn moeder als mijn vader hebben me verzekerd dat ze er eigenlijk geen bezwaar tegen hebben. Ze zullen mij ook niet anders bekijken. Een reactie uit de duizend, waarvoor ik hen enkel kan bedanken en bewonderen! Ik voel me nu precies 1000 kg lichter.

Aan hen die zich nog moeten outen bij hun ouders: ik heb zeer lang getwijfeld en gestrest. Ik was heel erg bezig met het overlopen van alle mogelijke scenario's qua reacties van mijn ouders. Uiteindelijk bleek het allemaal verspilling van mijn tijd en bezorgde het me nodeloze stress en nodeloze slapeloze nachten. Iedereen moet voor zichzelf uitmaken wanneer hij/zij de tijd rijp acht, maar weet dat het vaak goed komt. Ouders zien hun kinderen nu eenmaal graag en veelal is dit onvoorwaardelijk.

Zo, dit moet tot nu toe mijn langste post zijn Ik hoop dat iemand er toch iets aan heeft of zal hebben

Ik ben blij dat je het gedaan hebt echt waar!

Thor schreef:
vraagsteller schreef:Al even geleden dat hier nog iets werd gepost. Daarom wil ik nu mijn bijdrage leveren.

Ik volg dit forum nu al een tijdje. Onlangs heb ik voor mezelf uitgemaakt dat 2016 het jaar moest worden waarin ik het mijn ouders zou vertellen. Ik heb mijn geaardheid nu zelf aanvaard en was dus - na lang twijfelen, veel aarzelen en door er over te praten met forumleden en anderen - klaar om het grote nieuws aan mijn ouders te vertellen. Ik heb hier en in het topic "je laatste coming out" veel verhalen gelezen en vastgesteld dat iedereen het aanbrengt op zijn/haar manier.
Voor mij stond vrij snel vast dat het mondeling vertellen van mijn verhaal niet tot de mogelijkheden behoorde. Ik zou dat nooit gezegd krijgen. Ik heb wel meermaals met mijn ouders aan tafel gezeten na de maaltijd, met de woorden op het puntje van mijn tong. Maar nooit kreeg ik ze over mijn lippen. En ik ben ook niet de persoon die zou zeggen "hey, ik moet nog snel even wat zeggen". Daarom besloot ik om een brief te schrijven. Meermaals heb ik die herwerkt en aangevuld. Alsook gisteren. Dat was de laatste keer.

Ik heb gisteren de brief afgedrukt en op tafel gelegd. Mijn ouders waren op daguitstap en ik moest in de namiddag werken. Ik koos er voor om niet thuis te zijn wanneer zij de brief moesten lezen. Waarom weet ik niet. Misschien moest ik mezelf dan niet confronteren met hun emoties van het moment?
Op mijn werk weet nog niemand het. Bij mijn ouders was het eigenlijk echt de eerste keer dat het er toe doet. Ik heb wel al een andere persoon ingelicht, die ook homo is. Dus bij hem hoefde ik geen negatieve reacties te vrezen, wat bij mijn ouders wel het geval kon zijn. Al hoopte ik uiteraard van niet.
Ik kon me gisteren ook amper concentreren op het werk. De hele tijd spookte het door mijn hoofd of mijn ouders de brief al zouden gelezen hebben.

Uiteindelijk kwam rond 18:30 uur een sms'je van mijn vader met, toch wel, positief nieuws. Hij schreef :"We hebben je brief gelezen. Kom straks maar naar huis zonder veel stress". Dat gaf me een goed gevoel.
Eenmaal thuis werd niet direct het bewuste onderwerp aangesneden. Eerst ging het over het verloop van de dag, wat bij ons een dagelijkse gewoonte is. Pas daarna kwam mijn brief ter sprake. Zowel mijn moeder als mijn vader hebben me verzekerd dat ze er eigenlijk geen bezwaar tegen hebben. Ze zullen mij ook niet anders bekijken. Een reactie uit de duizend, waarvoor ik hen enkel kan bedanken en bewonderen! Ik voel me nu precies 1000 kg lichter.

Aan hen die zich nog moeten outen bij hun ouders: ik heb zeer lang getwijfeld en gestrest. Ik was heel erg bezig met het overlopen van alle mogelijke scenario's qua reacties van mijn ouders. Uiteindelijk bleek het allemaal verspilling van mijn tijd en bezorgde het me nodeloze stress en nodeloze slapeloze nachten. Iedereen moet voor zichzelf uitmaken wanneer hij/zij de tijd rijp acht, maar weet dat het vaak goed komt. Ouders zien hun kinderen nu eenmaal graag en veelal is dit onvoorwaardelijk.

Zo, dit moet tot nu toe mijn langste post zijn Ik hoop dat iemand er toch iets aan heeft of zal hebben
Ik ben blij dat je het gedaan hebt echt waar!

Ik ook. Al heeft het wel veel voeten in de aarde gehad.

Eh, ik heb 3 vrienden die het weten waaronder mijn beste maat wrmee ik eigenlijk het vaakst optrek, heb het tegen iedereen verteld in een een veel te melig berichtje xD Achteraf gezien had ik het tegen mn beste vriend liever face to face gedaan, maar for some reason was ik toch bang voor de reactie en achteraf gezien voel ik mij daar best schuldig over. Want hij (en de rest) vonden het natuurlijk helemaal ok ^^ Hij vond het zelf jammer dat ik het hem niet sneller had verteld en wist mij te zeggen dat hij wel eens gedacht had dat ik gay was, maar dat die twijfel volledig van de kaart was geveegd na een incident met een tekentablet, photoshop en tentakels (a) kuch.. Een ander was vol ongeloof en kreeg ik "zeveraar" als reactie x) Andere maakte een grapje over borden en broeken xp

Familie weet het tot nog toe niet, ben ik nog niet echt helemaal klaar voor denk ik en ga ik misschien ook mee wachten tot ik alleen woon. Dan is er wat meer ventilatieruimte ;o

hey

ik ben thuis uit de kast gekomen door een brief te schrijven. Ik durfde ze het persoonlijk niet recht in hun gezicht te zeggen en wist ook nooit het juiste moment te vinden om er over te beginnen vandaar via een brief. Je weet ook nooit hoe ze zullen reageren dus die eerst reactie ( die mss slecht kan zijn, maar kan ook positief zijn natuurlijk) mijdt je dan en je kan je ouders er even over laten nadenken, bezinnen vooraleer ze jou ermee confronteren face to face. In mijn geval was het niet zo een positieve reactie als ik verwacht had. Mijn ouders houden wel van me en snappen wel ergens dat ik er niet echt voor kies en dat ze het wel zullen moeten respecteren maar toch hopen ze ergens dat het anders zal uitlopen, al schat ik die kans heel heel klein

. Ze hebben vooral moeite dat de kans dat ik later kinderen zal hebben klein is ( maar natuurlijk niet onbestaand zeker met wat tegenwoordig allemaal kan op vlak van adoptie, draagmoederschap en noem maar op...). Ik heb ook vaak het gevoel dat zij er meer last van hebben dan ik. Ik heb het zelf eigenlijk wel vrij gemakkelijk kunnen accepteren en heb altijd vrienden gehad die zeer open minded zijn op dat vlak. Wat mij vooral geholpen heeft en ik denk ook dat dat zeker de beste optie is als je niet zeker bent hoe je ouders zullen reageren, is door het eerst tegen een paar vrienden te zeggen waar je zeker van bent dat die goed zullen reageren. Zij kunnen je enorm steunen als er niet zo een positieve reactie volgt van je ouders en je zal wel merken dat na verloop van tijd de situatie betert gelijk het bij mij ook gegaan is.

Het is al een eeuwigheid geleden sinds dat er heir iets gepost werd, amai! Dringend tijd dus dat daar verandering in wordt gebracht!

Ik heb hier afgelopen weken en maanden wa rondgekeken en inspiratie (en moed) gehaald voor mijn coming out. Nu is het eindelijk aan mij om een steentje bij te dragen aan dit topic

Toen ik vorig jaar ontdekte dat ik voor jongen sval, heb ik 4 maanden gewacht met erover te praten met iemand. De eerste persoon die ik het vertelde was een goeie vriendin. Later heb ik het ook tegen mijn andere vrienden gezegd, allemaal zonder problemen. Alleen mijn familie wist nog van niets…

Ik wou wel graag vertellen aan mijn ouders da'k homo ben, maar ik van mezelf dat ik niet goed ben in dingen vertellen aan mijn ouders. Ik wist dat ze geen problemen zouden hebben dat ik homo ben, maar ik wist dat ik nooit gezegd zou krijgen: “Mama, papa, ik ben homo...”. We praten thuis weinig over liefde en dat soort toestanden, dus dat hielp ook niet echt om erover te beginnen tegen mijn ouders...

Een paar weken geleden dacht ik: nu wordt toch wel tijd om het te vertellen aan mijn ouders. Ik was het beu om erover te moeten zwijgen. Ik heb besloten om een brief te schrijven, niet alleen omdat ik niet zo goed ben in dingen vertellen aan mijn ouders, maar ook om het niet langer te kunnen uitstellen.

Mijn ouders waren wel wat verschoten toen ze mijn brief gelezen hadden(ik zat in Gent bij een vriendin op dat moment), maar ze waren er oké mee. Mijn moeder zei toen ik terug was: "Zeg, wel straf dat al uw vrienden het al weten en wij nog niet" (typisch mijn moeder

), mijn vader heeft mij gewoon nen dikke knuffel gegeven en gezegd dat alles oké is, zolang ik maar gelukkig ben.

Eind goed al goed dus!

Aan iedereen die nog niet uit de kast is: doe het wanneer jij je er comfortabel bij voelt, er is geen haast bij en veel succes!

Hej

Mijn coming out ligt nog vers in het geheugen gezien het nog maar ongeveer 5 maanden geleden was...

Ik ben doorgaans nogal recht voor de raap maar kwam toen wel uit een heel moeilijke periode. Ik was tot halfweg vorige jaar getrouwd met een man en heb me hem ook een zoontje. Ik ben ergens tijdens de laatste weken van ons huwelijk al gaan beseffen dat onze relatie vooral gesteund was op "gewoonte". Na onze breuk ben ik in een zware depressie terechtgekomen. Praten viel me op dat moment heel moeilijk, zeker met naaste familie die me door en door kent omdat mijn relatie het nooit heeft toegelaten close te zijn met mijn familie zoals ik dat voordien was geweest.

Toen ik dan terug naar huis kwam wonen, heb ik het praten stilaan terug moeten "leren" en ben ik terug closer geworden met mijn familie en vrienden. Ik ben dan echt aan het praten gegaan. Toen ik me dan gaandeweg wat beter begon te voelen, ben ik me terug beginnen openstellen voor een relatie. Doordat ik mezelf in die zware periode "herontdekt" heb, ben ik er achter gekomen dat ik me zeer spontaan aangetrokken voelde tot vrouwen in plaats van naar mannen, zoals ik altijd had gedacht. In de gesprekken met de psychologe, is dan gebleken dat ik me eigenlijk nooit echt aangetrokken heb gevoeld tot een man. De relatie die ik had met de papa van mijn zoontje was dus vooral gesteund op de overtuiging "dat het zo hoorde". Ik ben zeer dankbaar voor de prachtige zoon die ik heb maar verder heeft die relatie voor mij nog weinig betekenis.

Toen ik dan uiteindelijk voor mezelf had kunnen uitmaken dat ik lesbisch ben, heb ik besloten het thuis gewoon vlakaf te zeggen. De drempel was wel een stukje verlaagd door mijn broer die een aantal jaren terug al uit de kast gekomen is maar toch ik had er nog wel schrik voor.
Ik heb het dan gewoon op tafel gegooid eind vorig jaar. De reacties waren verdeeld. In de eerste plaats was ons mama eigenlijk niet echt geschrokken, zij zei vooral dat ze het had zien aankomen en het ergens altijd al had geweten. Mijn stiefvader had eerder zo iets van ok ik aanvaard dat, als je maar gelukkig bent maar begrijpen zal ik het als heteroman nooit. Nu dat lag ook niet binnen mijn verwachtingspatroon dus heb hem ook eerlijk gezegd dat ik niet echt verwacht begrepen te worden maar vooral dat men het aanvaard en respecteert.
De reacties van mijn zussen en broers was geweldig, zij waren vooral van mening dat ik gelukkig moet zijn en me niet meer moet laten meeslepen in een relatie die niets opbrengt zoals ik dat voordien had gedaan.

Ik was ergens wel opgelucht dat ik het gezegd had. Ik heb kort een relatie gehad met een meisje maar dat is door omstandigheden afgesprongen. Zij was hier zeer welkom en er wordt eigenlijk niet echt iets over gezegd thuis of een grapje over gemaakt maar als ik er dan een grapje over maak of als ik er iets over zeg, wordt er wel op een respectvolle manier mee omgegaan.

Mijn coming out was dus niet zo evident maar is dus op zich wel goed verlopen.

Met de permissie van u allen blaas ik dit topic graag nieuw leven in

Ik ben afgelopen lente thuis uit de kast gekomen. Het was even alsof alle remmen los waren: de maanden ervoor had ik mijn gevoelens meer en meer opgekropt en plots moest het eruit. Op een dag heb ik het dan aan al mijn beste vrienden verteld, per bericht. Achteraf gezien was het waarschijnlijk leuker geweest om het face to face te doen, maar ik was zo euforisch dat ik niet kon wachten. Het was vrijdag, dus 's avonds was ik terug thuis van de univ zodat ik het aan mijn ouders kon zeggen. Doorheen de dag had ik al enkele openhartige gesprekken gehad en dat voelde zo goed dat ik nog meer vastberaden was het thuis te vertellen. Mijn broer was ook ingelicht en ik ben nog even met hem gaan wandelen om zijn vragen te beantwoorden en wat te peilen naar zijn gedachten, maar dat zat heel goed.

Uiteindelijk heb ik pas zaterdagavond mijn 'mama, papa, ik moet iets vertellen'-momentje gehouden, want vrijdag had precies niemand tijd. Mijn moeder werd net gebeld toen ik het wilde zeggen en ze zei effectief aan de telefoon 'ja, mijn zoon wilde net iets vertellen', volgens mij zonder te beseffen waar het eigenlijk over ging

. Dat maakte me best nog wel zenuwachtig, maar ik heb het toch relatief gemakkelijk gezegd gekregen: 'ik ben biseksueel'. Die -seksueel vond ik toen (en nu nog steeds) heel 'klinisch' klinken, maar ik was bang dat ze 'bi' niet van de eerste keer zouden verstaan. Alleszins, de reacties waren goed, verrast welteverstaan, maar zeker niet afkeurend. Er waren de standaardvragen zoals 'Hoe lang weet je het al?', 'Heb je een lief? - Neen.' enzovoort. Mijn moeder zei dat ze een mooie vrouw ook wel kon appreciëren, ik zei dat ik een mooie man wel meer dan appreciëerde.

Voorts kreeg ik ineens ook de 'veilig seks'-talk (mijn moeder is huisarts...) en daarna moest ik mijn moeder geruststellen dat ze niet 'in haar taak als ouder gefaald was omdat ik zulke dingen niet met haar kon bespreken'. Mijn vader zat er wat stil bij, maar die is nogal ongemakkelijk als het gaat over gevoelens en affectie enzo.

Het verdere verloop vond ik toen toch wat teleurstellend. Enkele dagen erna belde ik vanuit Leuven met mijn moeder en tijdens dat gesprek kwamen er wat wrijvingen naar boven. Zo was ze het niet eens met mijn 'levensstijl, waar ik mee bezig was' (ze doelde dan vooral op dat ik me outte aan andere mensen). Ook dacht ze dat ik het beter niet aan mijn grootouders vertelde, terwijl ik net had gehoopt dat ze me daarbij zou helpen. Ze had het gevoel dat we naast elkaar hadden geleefd en dat ze me kwijt was, of althans, ze vond dat de illusie dat wij een diepere band hadden, was doorprikt.
Daar was ik toen best wel van geschrokken. Zodanig dat aan mijn uit-de-kast-explosie abrupt een einde kwam. De weken die daarop volgenden werd het precies wat doodgezwegen thuis, terwijl mijn vrienden er net grapjes over maakten en er heel gemoedelijk mee omgingen. De weken en maanden daarna bleef het wat status quo, heel af en toe viel het woord 'bi' eens. Tijdens de vakantie heb ik het thema thuis wat meer zichtbaar gemaakt en vanaf dan is het wel beginnen beteren. Toen de vorige editie van Zizo over Trans* op de keukentafel lag, dacht mama blijkbaar dat ik daar iets mee wilde zeggen en ze is dan heel serieus komen vragen of ik nu ook 'plots' trans ben. Ik heb gezegd van niet, maar het was heel leuk om te horen dat ze die Zizo helemaal had doorbladerd en zich echt wel interesseerde. En deze week heeft ze zelfs heel hoopvol gevraagd of ik nog altijd geen vriendje heb

Ondertussen ben ik helemaal niet meer zo zeker van het label 'bi', dus wie weet komt er ooit nog een tweede coming-out. Tot die tijd leef ik tussen de hokjes mij eigen leven

Sinds mijn outing thuis ben ik veel meer opengebloeid en weten mijn arme gezinsleden ook beter wat er in mijn kopje omgaat. Het voelt goed en vrij! Mijn plan voor de nabije toekomst is om er nog eens een goed gesprek over te houden met mijn moeder, en niets beter daarvoor dan een wandeling langs de Atlantische Oceaan op vakantie

Zo, dat was het zo ongeveer wel. Dit is bijna genoeg tekst om naar de drukker te brengen en te publiceren, lijkt me

. Misschien hoort niet alles hier even goed thuis, vergeef me, maar zie het als compensatie voor een jaar radiostilte in dit topic

Bedankt voor het lezen en een dikke knuffel

Shaun Het Schaap

ShaunHetSchaap schreef: ↑
25 aug 2018 03:14
Met de permissie van u allen blaas ik dit topic graag nieuw leven in

Ik ben afgelopen lente thuis uit de kast gekomen. Het was even alsof alle remmen los waren: de maanden ervoor had ik mijn gevoelens meer en meer opgekropt en plots moest het eruit. Op een dag heb ik het dan aan al mijn beste vrienden verteld, per bericht. Achteraf gezien was het waarschijnlijk leuker geweest om het face to face te doen, maar ik was zo euforisch dat ik niet kon wachten. Het was vrijdag, dus 's avonds was ik terug thuis van de univ zodat ik het aan mijn ouders kon zeggen. Doorheen de dag had ik al enkele openhartige gesprekken gehad en dat voelde zo goed dat ik nog meer vastberaden was het thuis te vertellen. Mijn broer was ook ingelicht en ik ben nog even met hem gaan wandelen om zijn vragen te beantwoorden en wat te peilen naar zijn gedachten, maar dat zat heel goed.

Uiteindelijk heb ik pas zaterdagavond mijn 'mama, papa, ik moet iets vertellen'-momentje gehouden, want vrijdag had precies niemand tijd. Mijn moeder werd net gebeld toen ik het wilde zeggen en ze zei effectief aan de telefoon 'ja, mijn zoon wilde net iets vertellen', volgens mij zonder te beseffen waar het eigenlijk over ging . Dat maakte me best nog wel zenuwachtig, maar ik heb het toch relatief gemakkelijk gezegd gekregen: 'ik ben biseksueel'. Die -seksueel vond ik toen (en nu nog steeds) heel 'klinisch' klinken, maar ik was bang dat ze 'bi' niet van de eerste keer zouden verstaan. Alleszins, de reacties waren goed, verrast welteverstaan, maar zeker niet afkeurend. Er waren de standaardvragen zoals 'Hoe lang weet je het al?', 'Heb je een lief? - Neen.' enzovoort. Mijn moeder zei dat ze een mooie vrouw ook wel kon appreciëren, ik zei dat ik een mooie man wel meer dan appreciëerde. Voorts kreeg ik ineens ook de 'veilig seks'-talk (mijn moeder is huisarts...) en daarna moest ik mijn moeder geruststellen dat ze niet 'in haar taak als ouder gefaald was omdat ik zulke dingen niet met haar kon bespreken'. Mijn vader zat er wat stil bij, maar die is nogal ongemakkelijk als het gaat over gevoelens en affectie enzo.

Het verdere verloop vond ik toen toch wat teleurstellend. Enkele dagen erna belde ik vanuit Leuven met mijn moeder en tijdens dat gesprek kwamen er wat wrijvingen naar boven. Zo was ze het niet eens met mijn 'levensstijl, waar ik mee bezig was' (ze doelde dan vooral op dat ik me outte aan andere mensen). Ook dacht ze dat ik het beter niet aan mijn grootouders vertelde, terwijl ik net had gehoopt dat ze me daarbij zou helpen. Ze had het gevoel dat we naast elkaar hadden geleefd en dat ze me kwijt was, of althans, ze vond dat de illusie dat wij een diepere band hadden, was doorprikt.
Daar was ik toen best wel van geschrokken. Zodanig dat aan mijn uit-de-kast-explosie abrupt een einde kwam. De weken die daarop volgenden werd het precies wat doodgezwegen thuis, terwijl mijn vrienden er net grapjes over maakten en er heel gemoedelijk mee omgingen. De weken en maanden daarna bleef het wat status quo, heel af en toe viel het woord 'bi' eens. Tijdens de vakantie heb ik het thema thuis wat meer zichtbaar gemaakt en vanaf dan is het wel beginnen beteren. Toen de vorige editie van Zizo over Trans* op de keukentafel lag, dacht mama blijkbaar dat ik daar iets mee wilde zeggen en ze is dan heel serieus komen vragen of ik nu ook 'plots' trans ben. Ik heb gezegd van niet, maar het was heel leuk om te horen dat ze die Zizo helemaal had doorbladerd en zich echt wel interesseerde. En deze week heeft ze zelfs heel hoopvol gevraagd of ik nog altijd geen vriendje heb

Ondertussen ben ik helemaal niet meer zo zeker van het label 'bi', dus wie weet komt er ooit nog een tweede coming-out. Tot die tijd leef ik tussen de hokjes mij eigen leven Sinds mijn outing thuis ben ik veel meer opengebloeid en weten mijn arme gezinsleden ook beter wat er in mijn kopje omgaat. Het voelt goed en vrij! Mijn plan voor de nabije toekomst is om er nog eens een goed gesprek over te houden met mijn moeder, en niets beter daarvoor dan een wandeling langs de Atlantische Oceaan op vakantie

Zo, dat was het zo ongeveer wel. Dit is bijna genoeg tekst om naar de drukker te brengen en te publiceren, lijkt me . Misschien hoort niet alles hier even goed thuis, vergeef me, maar zie het als compensatie voor een jaar radiostilte in dit topic

Bedankt voor het lezen en een dikke knuffel

Shaun Het Schaap

Super dat je dit topic weer leven in blaast! Inderdaad een heel verhaal, en dat van je moeder die zich 'gefaald' voelt is ergens wel normaal denk ik, ze wil gewoon het beste voor je en vindt het waarschijnlijk erg dat je daar een hele tijd alleen mee gezeten hebt

Wel knap hoe open je bent, zizo laten rondslingeren, een hoop coming-outs tegelijk. Nooit zelf gedurfd, maar nu wou ik dat ik daar veel minder een punt had van gemaakt

Dat gesprek op reis komt ook wel goed hé

Een dikke knuffel terug

Redwings

WJNH Forum

Hoe ben jij thuis uit de kast gekomen?

Re: Hoe ben jij thuis uit de kast gekomen?

Re: Hoe ben jij thuis uit de kast gekomen?

Re: Hoe ben jij thuis uit de kast gekomen?

Re: Hoe ben jij thuis uit de kast gekomen?

Re: Hoe ben jij thuis uit de kast gekomen?

Re: Hoe ben jij thuis uit de kast gekomen?

Re: Hoe ben jij thuis uit de kast gekomen?

Re: Hoe ben jij thuis uit de kast gekomen?

Re: Hoe ben jij thuis uit de kast gekomen?

Re: Hoe ben jij thuis uit de kast gekomen?

Re: Hoe ben jij thuis uit de kast gekomen?