Re: Hoe ben jij thuis uit de kast gekomen?
Geplaatst: 20 sep 2016 10:07
Al even geleden dat hier nog iets werd gepost. Daarom wil ik nu mijn bijdrage leveren.
Ik volg dit forum nu al een tijdje. Onlangs heb ik voor mezelf uitgemaakt dat 2016 het jaar moest worden waarin ik het mijn ouders zou vertellen. Ik heb mijn geaardheid nu zelf aanvaard en was dus - na lang twijfelen, veel aarzelen en door er over te praten met forumleden en anderen - klaar om het grote nieuws aan mijn ouders te vertellen. Ik heb hier en in het topic "je laatste coming out" veel verhalen gelezen en vastgesteld dat iedereen het aanbrengt op zijn/haar manier.
Voor mij stond vrij snel vast dat het mondeling vertellen van mijn verhaal niet tot de mogelijkheden behoorde. Ik zou dat nooit gezegd krijgen. Ik heb wel meermaals met mijn ouders aan tafel gezeten na de maaltijd, met de woorden op het puntje van mijn tong. Maar nooit kreeg ik ze over mijn lippen. En ik ben ook niet de persoon die zou zeggen "hey, ik moet nog snel even wat zeggen". Daarom besloot ik om een brief te schrijven. Meermaals heb ik die herwerkt en aangevuld. Alsook gisteren. Dat was de laatste keer.
Ik heb gisteren de brief afgedrukt en op tafel gelegd. Mijn ouders waren op daguitstap en ik moest in de namiddag werken. Ik koos er voor om niet thuis te zijn wanneer zij de brief moesten lezen. Waarom weet ik niet. Misschien moest ik mezelf dan niet confronteren met hun emoties van het moment?
Op mijn werk weet nog niemand het. Bij mijn ouders was het eigenlijk echt de eerste keer dat het er toe doet. Ik heb wel al een andere persoon ingelicht, die ook homo is. Dus bij hem hoefde ik geen negatieve reacties te vrezen, wat bij mijn ouders wel het geval kon zijn. Al hoopte ik uiteraard van niet.
Ik kon me gisteren ook amper concentreren op het werk. De hele tijd spookte het door mijn hoofd of mijn ouders de brief al zouden gelezen hebben.
Uiteindelijk kwam rond 18:30 uur een sms'je van mijn vader met, toch wel, positief nieuws. Hij schreef :"We hebben je brief gelezen. Kom straks maar naar huis zonder veel stress". Dat gaf me een goed gevoel.
Eenmaal thuis werd niet direct het bewuste onderwerp aangesneden. Eerst ging het over het verloop van de dag, wat bij ons een dagelijkse gewoonte is. Pas daarna kwam mijn brief ter sprake. Zowel mijn moeder als mijn vader hebben me verzekerd dat ze er eigenlijk geen bezwaar tegen hebben. Ze zullen mij ook niet anders bekijken. Een reactie uit de duizend, waarvoor ik hen enkel kan bedanken en bewonderen! Ik voel me nu precies 1000 kg lichter.
Aan hen die zich nog moeten outen bij hun ouders: ik heb zeer lang getwijfeld en gestrest. Ik was heel erg bezig met het overlopen van alle mogelijke scenario's qua reacties van mijn ouders. Uiteindelijk bleek het allemaal verspilling van mijn tijd en bezorgde het me nodeloze stress en nodeloze slapeloze nachten. Iedereen moet voor zichzelf uitmaken wanneer hij/zij de tijd rijp acht, maar weet dat het vaak goed komt. Ouders zien hun kinderen nu eenmaal graag en veelal is dit onvoorwaardelijk.
Zo, dit moet tot nu toe mijn langste post zijn
Ik hoop dat iemand er toch iets aan heeft of zal hebben 
Ik volg dit forum nu al een tijdje. Onlangs heb ik voor mezelf uitgemaakt dat 2016 het jaar moest worden waarin ik het mijn ouders zou vertellen. Ik heb mijn geaardheid nu zelf aanvaard en was dus - na lang twijfelen, veel aarzelen en door er over te praten met forumleden en anderen - klaar om het grote nieuws aan mijn ouders te vertellen. Ik heb hier en in het topic "je laatste coming out" veel verhalen gelezen en vastgesteld dat iedereen het aanbrengt op zijn/haar manier.
Voor mij stond vrij snel vast dat het mondeling vertellen van mijn verhaal niet tot de mogelijkheden behoorde. Ik zou dat nooit gezegd krijgen. Ik heb wel meermaals met mijn ouders aan tafel gezeten na de maaltijd, met de woorden op het puntje van mijn tong. Maar nooit kreeg ik ze over mijn lippen. En ik ben ook niet de persoon die zou zeggen "hey, ik moet nog snel even wat zeggen". Daarom besloot ik om een brief te schrijven. Meermaals heb ik die herwerkt en aangevuld. Alsook gisteren. Dat was de laatste keer.
Ik heb gisteren de brief afgedrukt en op tafel gelegd. Mijn ouders waren op daguitstap en ik moest in de namiddag werken. Ik koos er voor om niet thuis te zijn wanneer zij de brief moesten lezen. Waarom weet ik niet. Misschien moest ik mezelf dan niet confronteren met hun emoties van het moment?
Op mijn werk weet nog niemand het. Bij mijn ouders was het eigenlijk echt de eerste keer dat het er toe doet. Ik heb wel al een andere persoon ingelicht, die ook homo is. Dus bij hem hoefde ik geen negatieve reacties te vrezen, wat bij mijn ouders wel het geval kon zijn. Al hoopte ik uiteraard van niet.
Ik kon me gisteren ook amper concentreren op het werk. De hele tijd spookte het door mijn hoofd of mijn ouders de brief al zouden gelezen hebben.
Uiteindelijk kwam rond 18:30 uur een sms'je van mijn vader met, toch wel, positief nieuws. Hij schreef :"We hebben je brief gelezen. Kom straks maar naar huis zonder veel stress". Dat gaf me een goed gevoel.
Eenmaal thuis werd niet direct het bewuste onderwerp aangesneden. Eerst ging het over het verloop van de dag, wat bij ons een dagelijkse gewoonte is. Pas daarna kwam mijn brief ter sprake. Zowel mijn moeder als mijn vader hebben me verzekerd dat ze er eigenlijk geen bezwaar tegen hebben. Ze zullen mij ook niet anders bekijken. Een reactie uit de duizend, waarvoor ik hen enkel kan bedanken en bewonderen! Ik voel me nu precies 1000 kg lichter.
Aan hen die zich nog moeten outen bij hun ouders: ik heb zeer lang getwijfeld en gestrest. Ik was heel erg bezig met het overlopen van alle mogelijke scenario's qua reacties van mijn ouders. Uiteindelijk bleek het allemaal verspilling van mijn tijd en bezorgde het me nodeloze stress en nodeloze slapeloze nachten. Iedereen moet voor zichzelf uitmaken wanneer hij/zij de tijd rijp acht, maar weet dat het vaak goed komt. Ouders zien hun kinderen nu eenmaal graag en veelal is dit onvoorwaardelijk.
Zo, dit moet tot nu toe mijn langste post zijn

