Het zou leuk zijn moesten er hier heel wat verhalen verteld worden door forummers. Een bron van informatie en stof tot nadenken voor mensen die het al deden of nog uit de kast zullen komen, denk ik. Ik zal dan ook mijn steentje bijdragen.
Ik heb altijd wel een kant van mezelf gehad dat dacht dat jongens misschien wel iets voor mij zouden zijn, maar ik ging maar mee met de flow en meisjes leken mij ook wel wat. Toen ik rond mijn 19e al een tijdje in een relatie zat met een meisje (die 4 jaar geduurd heeft), voelde ik toch de nood haar te vertellen dat ik misschien toch ook iets voel voor jongens. Ik heb heel lang getwijfeld en ik heb het vele keren geprobeerd, maar de woorden bleven steeds weer in mijn keel steken. Na vele keren proberen vertelde ik haar dan op een avond dat ik een studie deed over holebi's en vroeg zo wat zij van daar vond. Nadat die reactie redelijk positief was, heb ik die avond haar dan toch, weer na hel de avond proberen, vertelt dat ik jongens ook wel iets vind hebben. Dit was niet gemakkelijk, ik begon na lang twijfelen met "ik moet je iets vertellen ... maar je moet geen schrik hebben, het is niets erg of zo". Toen heeft zij het er half uit moeten sleuren. Ze reageerde eigenlijk heel positief. Ze was blij dat het dat maar was en dat ik haar 'gekozen' had uit dubbel zo veel volk (meisjes én jongens).
We springen nu 6 maanden verder. Ik wou eigenlijk mijn ouders ook vertellen dat ik op zowel meisjes én jongens leek te vallen. Na heel veel wikken en wegen, en heel veel proberen en het weer blijven steken in de keel, heb ik tezamen met mijn toenmalige vriendin gezegd tegen mijn ouders dat ik zowel op jongens als meisjes leek te vallen. Mijn ouders én mijn zussen zagen dit totaal niet aankomen. Mijn zussen hadden er eigenlijk vanaf het begin niet op tegen en accepteerden het meteen. Mijn ouders waren erg verrast en hadden het niet zien aankomen, maar omdat ik samen was met een meisje leken ze daar niet echt zo'n probleem van te maken. Ze zouden een paar maanden later harder verrast zijn ...
We maken weer een sprong van iets meer dan 6 maanden. Ik merkte meer en meer dat jongens meer en meer mijn ding is dan dat meisjes dat zijn. Ik leek mezelf geleidelijk aan beter te begrijpen en voelde aan dat wat ik voelde voor mijn toenmalige vriendin eerder iets was van soulmates die heel er goed met elkaar overweg konden en heel dicht bij elkaar stonden. We besloten dan ook samen (maar eerder van mijn kant uit in gang gezet) dat we beter als goede vrienden verder gingen dan als lief.
Een tijd later leerde ik hier mijn huidig vriendje kennen. Omdat ik toch vrij close ben met mijn zussen vertelde ik dit eigenlijk zo goed als meteen tegen mijn jongste zus, gokkende dat zij daar niets op tegen zou hebben. Ik vertelde dit haar toen we samen een eindje gingen lopen en dus alleen waren. Ik vertelde haar dat ik iemand was tegengekomen, maar dat dit niet een meisje was. Dit ging eigenlijk verrassend vlot, en ze reageerde superpositief. Ik moest haar alles vertellen over hem. Ik was heel erg opgelucht dat ze zo goed reageerde. Mijn andere zus heb ik het pas een eind later verteld, ik voelde mij meer op mijn gemak om het tegen mijn jongste zus te vertellen.
Nu zat ik met het feit dat ik mijn ouders moest/wou vertellen dat ik eigenlijk toch niet op meisjes val, maar enkel op jongens. Omdat ik wist dat ik het niet uit mijn keel zou krijgen, heb ik 's avonds een brief geschreven naar mijn ouders. Ik schreef dat ik voor mezelf besefte dat ik meer op jongens val en eigenlijk niet op meisjes en dat ik iemand was tegengekomen. Ik heb ik die vriend ook een beetje over hem verteld en dat mij dat helemaal overviel eigenlijk, ik was niet op zoek. Ik heb die brief dan 's morgens op de keukentafel gelegd en moest dan de hele dag weg (ik kan mij niet meer herinneren waarom), wetende dat mijn ouders vroeger zouden thuis komen en . Dit was echt de langste dag van mijn leven. Ik kreeg op de avond, voor ik thuis was, een sms van mama dat ze eens wouden praten met mij.
Toen ik thuis kwam, was dit met een klein hartje. Ik ben met mama en papa naar de woonkamer gegaan en toen hebben ze mij verteld dat ze erg geschrokken zijn. Ze wisten van 6 maanden eerder dat ik misschien ook op jongens viel, maar ze hebben dat nooit echt serieus genomen, want ik was tenslotte toch met een meisje samen. Ze vertelden mij ook dat het misschien maar een fase was en dat ik voorzichtig moest zijn tegen wie ik het zei. Dat deed wel even pijn. Ik heb hen toen gezegd dat ik ook liever had dat ik 'normaal' zou zijn, en dat ik al die problemen die zij voor zich zagen op doemen ook liever niet zou hebben, dit allemaal in een opwelling van interne moeilijkheid. Achteraf gezien ben ik eigenlijk erg blij dat ik homo ben, anders had ik nooit met mijn lief samen geweest, en achteraf gezien is homo zijn niet wat de meesten zijn, maar abnormaal is het ook niet, maar in zo'n gesprek zeg je meteen wat je op dat moment voelt, en dat is niet altijd wat je vanbinnen bedoelt. Mijn ouders wouden het dus nog tussen ons houden en dachten dat het maar en fase was.
De weken en maanden dat daar op volgden, heb ik veel gesprekken gehad met mijn ouders. Het ene al wat positiever dan het andere. Zij zagen vooral 'problemen' voor mij op doemen. Wat met werk zoeken later? Wat met samen met je vriendje over straat lopen? Wat met discriminatie en geweld? Op de lange duur, merkten ze wel dat dat eigenlijk meeviel en dat ik vrij zeker was van mijn zaak. Stap voor stap, en beetje bij beetje, draaide de sfeer van die gesprekken en in het algemeen van
enkel problemen zien,
een fase en
voorzichtig zijn. Naar zien dat ik eigenlijk veranderde, opener werd en gelukkiger was dan ik vroeger was. Ze merkten dat ik mij beter in mijn vel voelde nu het allemaal op tafel lag. De sfeer draaide van
er niet over praten, naar af en toe eens iets over vragen. En ik moet zeggen, vanaf dan loopt het thuis erg goed over mijn coming out. Mijn ouders zijn, na lang wennen, helemaal mee met mij.
Wat ik vooral geleerd heb van mijn coming-out, en dat ik anderen ook probeer te vertellen, is, ten eerste, dat ik er geen rekening mee gehouden heb dat ik járen heb kunnen wennen aan het idee dat ik (ook) wel eens op jongens zou kunnen vallen, en dat ik van mijn ouders niet mocht verwachten dat zij dan aan dat idee van vandaag op morgen konden wennen. Voor ouders duurt het soms ook even om te kunnen wennen aan het idee dat hun kind holebi (of iets anders) is, net als ik daar heb aan kunnen wennen over een lange tijd heen.
En ten tweede, dat mijn ouders vooral de problemen die ik
op mijn hals haalde zagen, en niet keken naar wat ik nodig had/voelde. Ze waren vooral bezorgd om mij en mij toekomst, en vergaten -toen het hun in het begin erg verraste- misschien rekening te houden met hoe ik mij voelde. Gedurende de weken daarna, draaide dit al snel en waren ze eerder geïnteresseerd in hoe ik mij voelde en wat ik nu precies voelde. Uiteindelijk steunen ze mij volledig. Ze waren vooral verrast in het begin, maar nadat ze even aan het idee hadden kunnen wennen, steunen ze mij volledig.
Pfew, een heel stuk tekst. Waarschijnlijk wat warrig, ik vind het moeilijk om dit te structureren
Hopelijk vertellen er nog wat mensen hun verhaal hier!
, nu we zaten in dezelfde klas dus ik zag haar elke dag en ik heb daar heel lang liefdesverdriet van gehad. Totdat ze het jaar erna van school veranderde en ik mij erna ook over heb kunnen zetten.
