Florre schreef:ik wil steeds in de buurt zijn van die persoon,
hem vasthouden en verdrinken in de ogen

maar vaak gaat het ook gepaard met heel veel gestuntel
zoals tegen een stoel lopen etc.

Roslin87 schreef:Iedere keer ...

-Matteo- schreef:

Pancake schreef:Ik weet niet hoe het komt, maar het is net alsof in mijn lichaam een radar zit, die hem telkens weet te vinden. Dan sta ik bijvoorbeeld te praten met vrienden en kijk ik heel even de andere kant op, en BAM daar staat hij. Exact op de plek waar ik voor een milliseconde naar kijk.

Vanille schreef:Oh nog eentje! Misschien eerder hoe mijn geest reageert op haar aanwezigheid, maar toch;
Een zeer verward gevoel (misschien zelfs een beetje vergelijkbaar met manische depressiviteit!):
Het ene moment ontzettend gelukkig als je bij haar bent, als ze grapjes maakt, als het oogcontact langer duurt dan in principe noodzakelijk zou zijn, ... en het andere moment heel droevig, omdat je het gevoel hebt dat het waarschijnlijk toch nooit iets wordt, omdat je merkt dat zij wél oplet tijdens de les terwijl jij heel de tijd naar haar staart en ze geen enkel ogenblik naar jou opkijkt, omdat jíj altijd degene bent die het gesprek opstart en zij jou dus toch niet zó bijzonder vindt of omdat je dacht dat heel het gedoe net in een stroomversnelling zou komen en plots alles weer lijkt zoals het daarvoor was...

Chocopot schreef:

Spoiler! :

Verder krijg ik kriebels in mijn onderbuik, op die momenten ben ik heel blij dat ik geen man ben. Zou wel vaak genante momenten opleveren denk ik.