Super om te horen .

Ondertussen is er heel wat gebeurd. Alles verloopt goed en mijn omgeving reageert veel beter dan verwacht. Thanks voor jullie steun.

Eerst en vooral wil ik toch zeggen dat ik blij ben dat je zo'n topkerel gevonden hebt. Iemand die je de tijd geeft om te ontdooien en om jezelf te kunnen zijn. Koester dit en laat hem vooral niet gaan!
Je zegt dat je ouders zwart-wit denken, dat is inderdaad wat moeilijker. Weten de ouders van je vriend dat jullie samen zijn?
Ik zou je vriend eerst enkele keren meenemen naar huis, om kleine dingen. bv. je was met een vriend (nog niet zeggen dat het je vriend is) op weg naar ergens en je passeerde net en dacht: ik spring eens binnen bij mn ouders. Zo zien ze hem al enkele keren en leren ze hem kennen als een gewone vriend. Nadat ze hem verschillende keren hebben gezien, kan je overgaan om het te vertellen. Maar dan weten ze al wie het is en hebben ze ook kunnen zien dat het een leuke en lieve jongen is.
Hopelijk begrijp je een beetje wat ik bedoel.

Ik weet niet of je specificatie moet geven over je geaardheid. Je hebt een lief, dat is een jongen, meer valt er niet te weten toch? Gewoon zeggen en als je ouders vragen of je homo of bi bent dan zeg je gewoon dat je deze jongen bent tegen gekomen en dat je denkt dat hij degene is die je hart verdient en hoe jij er je bij voelt. Het zal voor hen ook wat tijd kosten om dat in hun toekomstvisie in te passen, maar ik heb vertrouwen dat dat bij de meeste ouders wel in de plooi valt.

Samen hand in hand lopen een kus een knuffel geven, ook dat is niet steeds simpel. Maar geef jezelf tijd, stap voor stap. Maar het mag, het kan, toon het!
Je knop omdraaien is iets wat moeite vraagt. Uit de kast komen is iets wat met stapjes gaat maar eigenlijk ook nooit gedaan is. Telkens kom je nieuwe mensen tegen, nu vertellen, niet vertellen, tot het te laat is en het wat raar is omdat opeens te zeggen. Maar eigenlijk ben ik er van overtuigd dat jezelf tonen het meest opbrengt, dus toon dat maar, je ziet hem graag en dat wil je toch wel delen met de mensen die je graag ziet, je ouders?

Hoe moet je hieraan beginnen? Evident is het niet... Zelfs niet op een forum als dit met allemaal onbekenden. Laat ik vooral beginnen met een 'korte' introductie: (jonge)man, bijna 25 en jawel, nog steeds een twijfelgeval van jewelste en zonder 'ervaring'. Dat laatste klopt misschien niet volledig, laten we het nemen op 'geen langdurige relatie met hetzelfde geslacht'. In dit bericht ga ik die klassieke vraag stellen, maar wil ik ook naar raad jullie raad vragen.

Momenteel sta ik aan de vooravond op misschien wel de meest impactvolle keuze van mijn leven, de beruchte 'coming out'... Toch voel ik mij op dit moment mij een angsthaas dat op een koord aan het balanceren is met de vraag of ik dit daadwerkelijk wil? Sinds mijn veertiende weet ik dat ik gevoelens kan hebben voor 'een andere jongen', maar sindsdien probeer ik dit bewust te verbannen uit mijn hoofd. Jarenlang zat ik te denken 'dit gaat wel over, een typische fase die iedereen door moet' en in tussentijd ging ik sporadisch een relatie aan met een meisje van dezelfde leeftijd. En toch, ondanks dat de liefde vaak 'intens' en mooi was, kreeg ik nooit het gevoel dat bij echte liefde hoort. Wat was er toch mis met mij?

Al die jaren heb ik eigenlijk de hoop stiekem gekoesterd om het 'meisje van mijn dromen' tegen te komen, mede omdat dit zo met de paplepel werd meegegeven. Het klassieke beeld van een oervlaams gezin: heterorelaties, trouwen, kinderen, ... En wie niet binnen dit frame past? Die past in één van de stereotiepe beelden die op het scherm in de woonkamer passeren. Het klinkt misschien zeer zwartwit, maar dit is het gevoel waar ik al jaren mee te kampen heb. De schrik om ouders en andere familieleden teleur te stellen. Toch heb ik het voorbije jaar verder gezocht naar wat er wel bij mij past. Is het dan toch een jongen? Jawel, het beruchte Grindr passeerde de revue waar ik geen antwoord kreeg. Integendeel, ik kreeg nog meer het idee 'dit ben ik toch niet?' waardoor ik nog verder van mijn antwoord verwijderd was dan voorheen. Voor mijn eigen was het al een geklonken zaak: liefde is niet weggelegd voor mij.

En net wanneer een mens zich bij zijn 'lot' of die gedachte neerlegt, duikt op waar je niet meer op hoopte: een 'crème' van een kerel die alle begrip van de wereld toont en volledig binnen je eigen gedroomde verhaal past. Eensgezind klinken we: 'je ziet er niet uit als een homo', maar ik voel me niet zo? En toch ben ik volledig aangetrokken tot hem, iets wat ik eerder nog niet mocht ervaren. Nu blijf ik wel met een barrière zitten, openbaar 'lukt het niet' om iets van affectie te tonen, zelfs in mijn eigen huis vraagt het enorm veel moeite. Ik blijf met het gevoel zitten dat dit niet mag en niet kan zijn, een beetje ongemakkelijk en als een frigo die moet ontdooien. En jawel, hij blijft er kalm onder en 'gunt mij alle tijd van de wereld'... Maar hoe draai je die knop om? Zijn er tips and tricks die mij hierin kunnen helpen? En bovenal: hoe vertel je dit aan ouders die al 24 jaar lang denken dat je hetero bent en die redelijk 'zwart-wit' denken voor dit aspect. Ik wil hen niet afschrikken met het verkeerde beeld dat ze hebben en hoe krijg ik uitgelegd dat ik als 'biseksueel' toch een jongen boven een meisje verkies?